آشنایی با پروتکل های POP3 و IMAP:

اکثر افراد حتی کاربران عادی کامپیوتر مطمئناً یک بار نام POP3 یا IMAP را شنیده اید. از پروتکل های POP3 و IMAP برای اتصال ایمیل سرورها به ایمیل کلاینت ها استفاده می شود. یا به عبارتی دیگر، این دو متد مختلف به شما اجازه می دهند تا ایمیل های خود را بر روی کامپیوتر، موبایل یا تبلت دانلود کنید.

هر دوی این پروتکل ها قابل اطمینان هستند و هر دو اجازه دسترسی به ایمیل را به شما می دهند. اما این دو پروتکل تفاوت کوچکی نیز با یکدیگر دارند که در این مقاله تفاوت بین IMAP و pop3 سعی کرده ایم به آن اشاره کنیم.

POP3 چیست؟

POP3 مخفف Post Office Protocol است.عدد 3 به معنی “ورژن 3” است که اخرین نسخه و پرکاربردترین نسخه است. همانطور که از نام آن پیداست، به شما این امکان را می دهد که از صندوق ورودی ایمیل خود مانند یک اداره پست استفاده کنید. ایمیل ها بر روی سیستم شما دانلود شده و از mail سرور حذف می شوند.

هنگام دسترسی به ایمیل های خود با استفاده از پروتکل POP3، یک کپی از ایمیل ها ایجاد و به صورت محلی در سیستم شما ذخیره می شود. نسخه های اصلی معمولا، اما نه همیشه، از سرور ایمیل حذف می شوند. به عبارت دیگر، ایمیل ها به دستگاه خاصی گره خورده اند. هنگامی که ایمیل در یک دستگاه دانلود می شود (و از سرور ایمیل حذف می شود)، توسط سرویس گیرنده ایمیل یا دستگاه دیگری قابل دسترسی نیست.

البته، اکثر پروتکل های ایمیل به شما این امکان را می دهند که یک کپی از ایمیل اصلی را در سرور ایمیل (به جای حذف آن) نگه دارید. به این ترتیب، می‌توانید همان ایمیل را در دستگاه یا ایمیل کلاینت دیگری دانلود کنید. اما، توجه داشته باشید که همه این کپی‌های یک ایمیل همگام‌سازی نمی‌شوند.

هر کپی دانلود شده به عنوان یک ایمیل جداگانه در نظر گرفته می شود و ارتباط آن با سایر کپی ها قطع می شود، حتی اگر همان ایمیل باشد. به طور مشابه، هر فایل ایمیلی که در یک سیستم ایجاد و سازماندهی کرده اید، در دستگاه های دیگر یا ایمیل کلاینت های دیگرتکرار نمی شود.

بنابراین، POP3 برای کاربرانی که فقط از یک سرویس گیرنده ایمیل برای دسترسی به ایمیل های خود استفاده می کنند عالی است. مزیت دیگر POP3 این است که چون ایمیل اصلی پس از دانلود از سرور ایمیل حذف می شود، فضای ذخیره ایمیل را آزاد می کند.

IMAP چیست؟

IMAP مخفف Internet message access protocol است. برخلاف POP3، IMAP به شما امکان می‌دهد وارد سرویس گیرنده‌های ایمیل مختلف یا رابط‌های Webmail شوید و ایمیل‌های یکسانی را مشاهده کنید، زیرا در تنظیمات IMAP، ایمیل‌ها به جای کامپیوتر شما در سرور ایمیل نگهداری می‌شوند.

هنگامی که با استفاده از پروتکل IMAP به ایمیل های خود دسترسی پیدا می کنید، اساسا از سرویس گیرنده ایمیل برای اتصال به سرور ایمیل خود استفاده می کنید و ایمیل های خود را مستقیماً در ایمیل سرور خود مدیریت می کنید. در این تنظیمات، ایمیل سرورشما به جای سیستم محلی، منبع ذخیره اصلی ایمیل های شما است. ب

ه همین دلیل، IMAP دسترسی به ایمیل‌های شما را از دستگاه‌های مختلف ممکن می‌سازد و همه تغییرات با ایمیل سرور و هر سرویس گیرنده ایمیلی که استفاده می‌کنید، همگام می‌شوند.  به عبارت دیگر، اگر ایمیلی را از یک سرویس گیرنده ایمیل حذف کنید، از ایمیل سرور نیز حذف می شود و این عمل در تمام دستگاه ها و کلاینت های ایمیل منعکس می شود.

اما از آنجایی که ایمیل ها در ایمیل سرور شما نگهداری می شوند، این احتمال وجود دارد که صندوق ورودی ایمیل شما به سرعت پر شود، به خصوص اگر تعداد زیادی ایمیل داشته باشید.

نمونه ای از نحوه عملکرد POP3 و IMAP:

مثلاً در طول شب هنگام خواب، مجموعه ای از ایمیل ها به آدرس ایمیل شما ارسال می شود و شروع به جمع شدن در ایمیل سرور شما می کند.هنگامی که از خواب بیدار می شوید و از طریق تلفن خود به ایمیل خود دسترسی پیدا می کنید،POP3 تمام ایمیل‌ها را در گوشی شما دانلود می‌کند تا مشاهده کنید و با انجام این کار، همه ایمیل‌ها از سرور ایمیل حذف می‌شوند.

IMAP یک کپی از ایمیل ها را به تلفن شما ارسال می کند، اما نسخه اصلی را در ایمیل سرور شما باقی می گذارد سپس به دفتر خود باز می گردید و ایمیل های خود را در کامپیوتر چک می کنید.

POP3 به ایمیل سرور شما متصل می شود و همه ایمیل های جدید را دانلود می کند – ایمیل هایی که از آخرین باری که حساب ایمیل خود را بررسی کرده اید (که در این مثال از طریق تلفن شما بود) دریافت شده اند. اما از آنجایی که تمام ایمیل‌های قبلی که صبح چک کرده‌اید قبلاً در تلفن شما دانلود شده و از ایمیل سرور حذف شده‌اند، آن ایمیل‌ها در کامپیوتر شما نمایش داده نمی‌شوند.

IMAP به ایمیل سرور شما متصل می شود و به دنبال ایمیل هایی می گردد که در دسترس هستند و هنوز روی سیستم شما نیستند. این شامل همه ایمیل‌های دریافتی از آخرین باری که حساب خود را بررسی کرده‌اید، و همچنین همه ایمیل‌هایی را که قبلاً اما از دستگاه دیگری به آن‌ها دسترسی داشته‌اید (یعنی ایمیل‌هایی که در اوایل روز از طریق تلفن خود به آنها دسترسی داشته‌اید) می‌شود.

تفاوت بین IMAP و pop3 و اینکه کدام بهتر است؟

اینکه از کدام پروتکل استفاده می کنید بستگی به نحوه دسترسی به ایمیل هایتان دارد.

اگر از چندین دستگاه برای بررسی، پاسخگویی و ارسال ایمیل استفاده می‌کنید، به دلیل دسترسی بین دستگاهی از IMAP بهره ببرید. همه تغییراتی که در ایمیل و همچنین حساب ایمیل خود ایجاد می‌کنید (یعنی تنظیم پوشه‌ها) با سرور ایمیل و همه دستگاه‌هایی که برای دسترسی به آن حساب ایمیل استفاده می‌کنید همگام‌سازی می‌شوند.

همچنین، اگر قرار باشد برای کامپیوتر یا تلفن شما اتفاقی بیفتد، لازم نیست نگران گم شدن ایمیل‌های خود باشید، زیرا ایمیل‌های اصلی هنوز در ایمیل سرور شما هستند.

از سوی دیگر، اگر دستگاهی برای ایمیل‌ها دارید و ترجیح می‌دهید همه ایمیل‌ها (از جمله همه پیوست‌ها) حتی به صورت آفلاین در دسترس باشند، 3POP تضمین می‌کند که همیشه آنها را داشته باشید، حتی اگر به اینترنت دسترسی نداشته باشید. ایمیل ها به صورت لوکال در دستگاه شما ذخیره می شوند. اما، مگر اینکه 3POP را برای ذخیره ایمیل های خود در سرور به جای حذف آنها پیکربندی کرده باشید، اگر اتفاقی برای دستگاه شما بیفتد، تمام ایمیل هایی که قبلا دانلود کرده یا به آنها دسترسی داشته اید از بین خواهند رفت.

به طور خلاصه، از IMAP استفاده کنید اگر:

ایمیل های خود را از چندین دستگاه (مانند تلفن،کامپیوتر، تبلت و غیره) چک می کنید. می خواهید دستگاه(های) شما، از جمله ایمیل ها و هر ساختار پوشه ای که ایجاد کرده اید، همگام شوند.

تفاوت میان پروتکل های SMTP، POP3 و IMAP:

به طور کلی می توان گفت پروتکل های POP3 و IMAP براي دريافت ايميل استفاده مي شوند اما اين پروتکل براي ارسال ايميل استفاده مي شود. البته براي دريافت ايميل هم استفاده مي شود ولي چون مديريتي بر روي ايميل هاي دريافتي نداريم مانند دو پروتکل بالا مثلا ساخت پوشه و دسته بندي ايميل هاي خود از اين پروتکل براي دريافت استفاده نمي کنيم.

منبع : تفاوت بين IMAP و pop3 

پروتکل ICMP چیست؟

روتکل Internet Control Message Protocol (ICMP) یک پروتکل لایه (3) شبکه است که توسط تجهیزات شبکه برای تشخیص مشکلات ارتباط شبکه استفاده می شود. ICMP عمدتاً برای تعیین اینکه آیا داده ها به موقع به مقصد مورد نظر خود می رسند یا نه استفاده می شود. معمولاً پروتکل ICMP در دستگاه های شبکه مانند روترها استفاده می شود. ICMP برای گزارش و آزمایش خطا بسیار مهم است، اما می‌تواند در حملات انکار سرویس توزیع شده (DDoS) نیز استفاده شود.

ICMP برای چه مواردی استفاده می شود؟

هدف اصلی ICMP گزارش خطا است. هنگامی که دو دستگاه از طریق اینترنت به یکدیگر متصل می شوند، ICMP خطاهایی ایجاد می کند تا در صورتی که هر یک از داده ها به مقصد مورد نظر خود نرسیده باشد، با دستگاه فرستنده به اشتراک بگذارد. به عنوان مثال، اگر یک بسته داده برای یک روتر خیلی بزرگ باشد، روتر بسته را رها می کند و یک پیام ICMP برای داده ها به منبع اصلی ارسال می کند.

استفاده ثانویه از پروتکل ICMP برای انجام تشخیص شبکه است. ابزارهای ترمینال رایج مانند traceroute و ping هر دو با استفاده از ICMP کار می کنند.

ابزار traceroute برای نمایش مسیر مسیریابی بین دو دستگاه اینترنتی استفاده می شود. این مسیر، مسیر فیزیکی واقعی روترهای متصل است که درخواست باید قبل از رسیدن به مقصد از آن عبور کند. مسیر بین یک روتر و روتر دیگر به عنوان “hop” شناخته می شود و یک traceroute همچنین زمان مورد نیاز برای هر hop در طول مسیر را گزارش می دهد. این می تواند برای تعیین منابع تاخیر شبکه مفید باشد.

ابزار ping یک نسخه ساده شده از traceroute است. یک ping سرعت اتصال بین دو دستگاه را آزمایش می کند و دقیقاً گزارش می دهد که چقدر طول می کشد یک بسته داده به مقصد برسد و به دستگاه فرستنده بازگردد. اگرچه ping اطلاعاتی در مورد مسیریابی یا hop ارائه نمی دهد، اما هنوز یک معیار بسیار مفید برای اندازه گیری تأخیر بین دو دستگاه است. پیام های ICMP echo-request و echo-reply معمولاً برای انجام ping استفاده می شوند.

متأسفانه حملات شبکه می توانند از این فرآیند سوء استفاده کنند و ابزارهایی برای ایجاد اختلال مانند ICMP flood attack و حمله ping of death attack ایجاد کنند.

ICMP چگونه کار می کند؟

برخلاف پروتکل اینترنت (IP)، ICMP با پروتکل لایه transport (انتقال) مانند TCP یا UDP مرتبط نیست. این باعث می شود ICMP یک پروتکل بدون اتصال (connectionless) باشد: یک دستگاه نیازی به باز کردن اتصال با دستگاه دیگر قبل از ارسال پیام ICMP ندارد. ترافیک IP معمولی با استفاده از TCP ارسال می شود، به این معنی که هر دو دستگاهی که داده ها را مبادله می کنند، ابتدا TCP handshake انجام می دهند تا اطمینان حاصل شود که هر دو دستگاه برای دریافت داده آماده هستند.

 ICMP یک اتصال را به این روش باز نمی کند. پروتکل ICMP همچنین اجازه هدف قرار دادن یک پورت خاص روی یک دستگاه را نمی دهد.

چگونه از ICMP در حملات DDoS استفاده می شود؟

ـ ICMP flood attack:

ping flood یا ICMP flood زمانی است که مهاجم سعی می‌کند یک دستگاه هدف را با بسته‌های echo-request ICMP در هم بشکند. هدف، باید هر بسته را پردازش کرده و به آن پاسخ دهد و منابع محاسباتی آن را مصرف کند تا زمانی که کاربران قانونی نتوانند سرویس را دریافت کنند.

ـ Ping of death attack:

این حمله زمانی است که مهاجم پینگی بزرگتر از حداکثر اندازه مجاز برای یک بسته را به یک ماشین هدف ارسال می کند و باعث خراب شدن دستگاه می شود. بسته در راه رسیدن به هدف خود تکه تکه می شود، اما زمانی که هدف، بسته را به حداکثر اندازه اصلی خود جمع می کند، اندازه بسته باعث سرریز بافر می شود.این نوع حمله در حال حاضر خیلی کم اتفاق می افتد، با این حال تجهیزات شبکه قدیمی‌تر هنوز هم می‌توانند در معرض آن باشند.

ـ Smurf attack:

در حمله Smurf، مهاجم یک بسته ICMP را با یک آدرس IP مبدا جعلی ارسال می کند. تجهیزات شبکه به بسته پاسخ می دهد، پاسخ ها را به IP جعلی ارسال می کند و قربانی را با بسته های ICMP ناخواسته پر می کند. مانند ” Ping of death”، امروز حمله اسمورف فقط با تجهیزات قدیمی امکان پذیر است.

ICMP تنها پروتکل لایه شبکه مورد استفاده در حملات DDoS لایه 3 نیست. به عنوان مثال، مهاجمان در گذشته از بسته های GRE نیز استفاده کرده اند.

به طور معمول، حملات DDoS لایه شبکه، تجهیزات و زیرساخت شبکه را هدف قرار می دهند، در مقابل حملات DDoS لایه برنامه، که ویژگی های وب را هدف قرار می دهند.

پارامترهای ICMP:

پارامترهای ICMP در هدر بسته وجود دارند و به شناسایی خطاهای بسته IP که مربوط به آن هستند کمک می کنند. پارامترها مانند یک برچسب حمل و نقل روی یک بسته هستند. آنها اطلاعات شناسایی بسته و داده های موجود در آن را ارائه می دهند. به این ترتیب، پروتکل ها و ابزارهای شبکه که پیام ICMP را دریافت می کنند، می دانند که چگونه بسته را مدیریت کنند.

32 بیت اول هدر بسته هر پیام ICMP شامل سه فیلد اطلاعاتی یا پارامتر است. این سه پارامتر به شرح زیر است:

1. Type: 8 بیت اول پیام Type هستند. برخی از انواع رایج ان شامل موارد زیر است:

Type 0:  Echo reply

Type 3 :  Destination unreachable

Type 8 :  Echo

Type 5 :  Redirect

Type توضیح مختصری در مورد اینکه پیام برای چیست ارائه می دهد تا دستگاه شبکه دریافت کننده بداند چرا پیام را دریافت می کند و چگونه با آن رفتار کند. به عنوان مثال، یک Echo درخواستی است که میزبان ارسال می کند تا ببیند آیا یک سیستم مقصد بالقوه در دسترس است یا خیر. به محض دریافت پیام Echo ، دستگاه دریافت کننده ممکن است یک پاسخ Echo reply (0Type) ارسال کند که نشان می دهد در دسترس است.

2. Code: 8 بیت بعدی نشان دهنده نوع Code پیام است که اطلاعات بیشتری در مورد نوع خطا ارائه می دهد.
3. Checksum: 16 بیت آخر یک بررسی یکپارچگی پیام را ارائه می دهد. Checksum تعداد بیت‌ها را در کل پیام نشان می‌دهد و ابزار ICMP را قادر می‌سازد تا سازگاری با هدر پیام ICMP را بررسی کند تا مطمئن شود دامنه کامل داده تحویل داده شده است.
4. قسمت بعدی هدر ICMP، pointer است. این شامل 32 بیت داده است که مشکل را در پیام IP اصلی نشان می دهد. به طور خاص، pointer مکان بایت را در پیام IP اصلی که باعث ایجاد پیام مشکل شده است، شناسایی می کند. دستگاه دریافت کننده به این قسمت از هدر نگاه می کند تا مشکل را مشخص کند.
5. بخش آخر بسته ICMP ، datagram اصلی است. این شامل حداکثر 576 بایت در IPv4 و 1280 بایت در IPv6 است و شامل یک کپی از پیام IP اصلی حاوی خطا است.

منبع : پروتکل ICMP

مدل OSI چیست؟

مدل OSI (Open Systems Interconnection Model) یک مدل مفهومی است که برای توصیف عملکردهای یک سیستم شبکه استفاده می شود. این مدل معماری سلسله مراتبی را تعریف می کند که به طور منطقی توابع مورد نیاز برای پشتیبانی از ارتباط سیستم به سیستم را تقسیم بندی می کند.

در مجموع هفت لایه وجود دارد که وظایف و عملکردهای خاصی را بر عهده دارند. این یک مدل مرجع است که نشان می دهد برنامه های مختلف چگونه در شبکه با یکدیگر صحبت می کنند و نقش مهمی در انتقال پیام بین سیستم ها دارد.

برای اولین بار در سال 1978 توسط مهندس نرم افزار و پیشگام فرانسوی، هوبرت زیمرمن، مدل OSI از بدو تأسیس در سال 1984 توسط همه شرکت های بزرگ کامپیوتر و مخابرات به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت. متعلق به سازمان بین المللی استاندارد (ISO) است و شناسه آن ISO/IEC 7498–1 است.

چرا مدل OSI اهمیت دارد؟

اینترنت مبتنی بر OSI نیست ، بلکه بر اساس مدل ساده تر TCP/IP است. با این حال، مدل 7 لایه OSI هنوز به طور گسترده مورد استفاده قرار می گیرد، زیرا به تجسم و ارتباط نحوه عملکرد شبکه ها کمک می کند و به جداسازی و عیب یابی مشکلات شبکه کمک می کند. به عنوان مثال سیستم عامل ویندوز از یک شبکه معماری استفاده می کند که بر اساس مدل OSI شکل گرفته است و AppleTalk از این مدل برای ارائه استانداردهایی برای ایجاد و توسعه نرم افزار شبکه استفاده می کند.

هر لایه از مدل OSI کار خاصی را انجام می دهد و با لایه های بالا و پایین خود ارتباط برقرار می کند. حملات DDoS لایه های خاصی از اتصال شبکه را هدف قرار می دهد.

7 لایه مدل OSI چیست؟  

دستگاه های مختلفی در لایه های مدل OSI وجود دارد، مانند:

ـ Gateway (لایه Session)

ـ Firewall (لایه Transport)

ـ Router (لایه Network)

ـ Switch ،Bridge ،Access Point (لایه Data Link)

ـ Hub ها ، NIC ها و کابل ها (لایه Physical).

هفت لایه انتزاعی مدل OSI را می توان از بالا به پایین به شرح زیر تعریف کرد:

لایه هفتم ـ لایه Application(برنامه):

این تنها لایه ای است که مستقیماً با داده های کاربر تعامل دارد. برنامه های نرم افزاری مانند مرورگرهای وب و سرویس گیرندگان ایمیل برای ایجاد ارتباطات به لایه برنامه تکیه می کنند. این برنامه ها داده ها را تولید می کنند که باید از طریق شبکه منتقل شوند. این لایه همچنین به عنوان پنجره ای برای دسترسی سرویس های برنامه به شبکه و نمایش اطلاعات دریافتی به کاربر عمل می کند.

لایه Application در مدل OSI رابط کاربری را برای end user که از دستگاه متصل به شبکه استفاده می کند، فراهم می کند. هنگام استفاده از برنامه ای مانند ایمیل ، کاربر همه چیز را در این لایه می بیند. پروتکل های لایه Application شامل HTTP و همچنین SMTP است (پروتکل انتقال ایمیل ساده یکی از پروتکل هایی است که ارتباطات ایمیلی را قادر می سازد) همچنین POP3 و IMAP4 هستند.

لایه ششم ـ لایه Presentation (ارائه):

این لایه در درجه اول مسئول آماده سازی داده ها است تا بتواند توسط لایه Application استفاده شود. به عبارت دیگر، لایه 6 داده ها را برای مصرف برنامه ها قابل ارائه می کند. لایه Presentation وظیفه ترجمه، رمزگذاری و فشرده سازی داده ها را بر عهده دارد. دو وسیله ارتباطی که ارتباط برقرار می کنند ممکن است از روش های رمزگذاری متفاوتی استفاده کنند ، بنابراین لایه 6 مسئول ترجمه داده های ورودی به نحوی است که لایه اپلیکیشن دستگاه گیرنده می تواند درک کند.

اگر دستگاهها از طریق اتصال رمزگذاری شده ارتباط برقرار کنند، لایه 6 وظیفه افزودن رمزگذاری در انتهای فرستنده و همچنین رمزگشایی در انتهای گیرنده را دارد تا بتواند لایه اپلیکیشن را با داده های رمزگذاری نشده و قابل خواندن ارائه دهد.

در نهایت لایه Presentation همچنین فشرده سازی داده هایی است که از لایه اپلیکیشن قبل از تحویل به لایه 5 دریافت می کند. این امر تعداد بیت هایی که باید در شبکه منتقل شوند را کاهش می دهد.

لایه پنجم ـ لایه Session (جلسه):

لایه Session مکالمات بین برنامه ها را تنظیم، هماهنگ و خاتمه می دهد. خدمات آن شامل احراز هویت و اتصال مجدد پس از وقفه است. این لایه تعیین می کند که سیستم تا چه زمانی منتظر پاسخ برنامه دیگر می ماند. نمونه هایی از پروتکل های لایه Session شامل X.225 و Zone Information Protocol (ZIP) است.

وظایف لایه session عبارتند از:

ـ ایجاد، نگهداری و خاتمه جلسه: لایه به دو فرآیند، امکان ایجاد، استفاده و خاتمه اتصال را می دهد.

ـ همگام سازی: این لایه به یک فرایند اجازه می دهد تا نقاط بازرسی که به عنوان نقاط همگام سازی در نظر گرفته می شوند را به داده ها اضافه کند. این نقطه همگام سازی به شناسایی خطا کمک می کند تا داده ها مجدداً به طور صحیح همگام سازی شوند و از از دست رفتن داده ها جلوگیری شود.

ـ کنترل کننده گفتگو: لایه session به دو سیستم اجازه می دهد تا ارتباطات خود را به half-duplex یا full-duplex آغاز کنند.

لایه چهارم ـ لایه Transport (حمل و نقل):

این لایه حمل و نقل جایی است که جریان ترافیک از طریق لایه 3 شبکه مدیریت می شود تا اطمینان حاصل شود که تراکم تا حد ممکن وجود دارد و همچنین خطاها را بررسی می کند و با ارسال مجدد داده ها در صورت خرابی داده ها ، از کیفیت خدمات اطمینان حاصل می کند. داده های موجود در لایه حمل و نقل به عنوان Segment ها شناخته می شوند

در این لایه، روشهای رایج رمزگذاری و امنیت فایروال رخ می دهد. لایه حمل و نقل در مدل OSI بر دو پروتکل TCP (پروتکل کنترل انتقال) و UDP (پروتکل اطلاعات کاربر) متمرکز است. متخصصان صنعت TCP را به عنوان یک پروتکل قابل اعتماد یا اتصال گرا در نظر می گیرند.

پیامی که به گیرنده ارسال می شود SYN (همگام سازی) نامیده می شود. پس از دریافت آن پیام ، تأییدیه ای که به آن ACK گفته می شود ، پس فرستاده می شود. به این حالت همگام سازی و تصدیق (SYN-ACK) گفته می شود ، سپس تصدیق (ACK) توسط پیام رسان اصلی ارسال می شود. UDP در مدل OSI به عنوان یک پروتکل غیرقابل اعتماد یا بدون اتصال در نظر گرفته می شود و عمدتا در مواردی که مشکلی با سربار(Overloading) وجود دارد استفاده می شود.

لایه سوم ـ لایه Network (شبکه):

لایه شبکه در مدل OSI یک لایه مسیریابی است که قسمت های مربوط به مکالمه داده ها را هماهنگ می کند تا از انتقال فایل ها اطمینان حاصل شود. در حالی که لایه دوم نحوه انتقال داده های لایه فیزیکی را انجام می دهد ، این لایه این داده ها را برای اهداف انتقال و سرهم بندی سازماندهی می کند. تمام پروتکل های مسیریابی را مدیریت می کند و بهترین راه را برای انتقال داده ها از یک شبکه خاص به شبکه دیگر پیدا می کند.

لایه شبکه همچنین مسئول آدرس دهی منطقی است ، به عنوان مثال IPv4 و IPv6. روتر بر اساس اطلاعات آدرس های IP تصمیمات حمل و نقل را می گیرد و مسیریابی را انجام می دهند. لایه شبکه با استفاده از آدرس های منطقی مانند IP (پروتکل اینترنت) مقصد را پیدا می کند. آدرس IP فرستنده و گیرنده بر اساس لایه شبکه در هدر قرار می گیرد .در این لایه ، روترها جزء مهمی هستند که برای هدایت کامل اطلاعات به جایی که بین شبکه ها نیاز است استفاده می شود.

لایه دوم ـ لایه Data Link (پیوند داده):

لایه Data Link مسئول ارسال گره به گره پیام است. وظیفه اصلی این لایه این است که مطمئن شود انتقال داده از یک گره به گره دیگر در لایه فیزیکی عاری از خطا است. وقتی بسته ای وارد شبکه می شود ، وظیفه DLL است که آن را با استفاده از آدرس MAC آن به میزبان منتقل کند.

لایه Data Link به دو زیر لایه تقسیم می شود:

ـ Logical Link Control (LLC) کنترل پیوند منطقی

ـ Media Access Control (MAC) کنترل دسترسی به رسانه

بسته دریافتی از لایه شبکه بسته به اندازه فریم NIC (کارت رابط شبکه) به فریم ها تقسیم می شود. DLL همچنین آدرس MAC فرستنده و گیرنده را در هدر قرار می دهد. زیر لایه Logical Link Control (LLC) که پروتکل های شبکه را شناسایی می کند ، خطاها را بررسی می کند و فریم ها را همگام می کند

وظایف لایه 2 عبارتند از:

ـ Framing :Framing راهی را برای فرستنده فراهم می کند تا مجموعه ای از بیت های مهم را به گیرنده منتقل کند. این را می توان با اتصال الگوهای بیت ویژه به ابتدا و انتهای فریم انجام داد.

ـ آدرس دهی فیزیکی: پس از ایجاد فریم ، لایه Data Link آدرس های فیزیکی (آدرس MAC) فرستنده و/یا گیرنده را در هدر هر فریم اضافه می کند.

ـ کنترل خطا: 2 مکانیسم کنترل خطا را فراهم می کند که در آن فریم های آسیب دیده یا از دست رفته را تشخیص داده و مجدداً ارسال می کند.

ـ کنترل جریان: سرعت داده باید در هر دو طرف ثابت باشد در غیر این صورت ممکن است داده ها خراب شوند ، بنابراین کنترل جریان مقدار داده ای را که می تواند قبل از دریافت تاییدیه ارسال شود ، هماهنگ می کند.

ـ کنترل دسترسی: هنگامی که یک کانال ارتباطی واحد توسط چندین دستگاه به اشتراک گذاشته می شود ، زیر لایه MAC از لایه 2 به شما کمک می کند تعیین کنید کدام دستگاه در زمان معینی بر کانال کنترل دارد.

لایه اول ـ لایه Physical (فیزیکی):

پایین ترین لایه مدل مرجع OSI، لایه فیزیکی است این لایه مسئول ارتباط فیزیکی واقعی بین دستگاه ها است. لایه فیزیکی شامل اطلاعاتی به شکل بیت است. وظیفه انتقال بیت ها از یک گره به گره دیگر را بر عهده دارد. هنگام دریافت داده ها، این لایه سیگنال دریافت شده را دریافت کرده و آن را به 0 و 1 تبدیل می کند و آنها را به لایه Data Link ارسال می کند، که قاب را دوباره کنار هم قرار می دهد.

وظایف لایه فیزیکی عبارتند از:

ـ همگام سازی بیت: لایه فیزیکی با ارائه ساعت ، همگام سازی بیت ها را فراهم می کند. این ساعت هم فرستنده و هم گیرنده را کنترل می کند و بنابراین هماهنگ سازی را در سطح بیت فراهم می کند.

ـ کنترل نرخ بیت: لایه فیزیکی همچنین نرخ انتقال یعنی تعداد بیت های ارسال شده در ثانیه را مشخص می کند.

ـ توپولوژی فیزیکی: لایه فیزیکی نحوه چیدمان دستگاه ها/نود های مختلف را در یک شبکه مانند توپولوژی Bus ،star یا Mesh  را مشخص می کند.

ـ حالت انتقال: لایه فیزیکی همچنین نحوه جریان داده ها بین دو دستگاه متصل را مشخص می کند. حالت های مختلف انتقال امکان پذیر است: Simplex ،half-duplex و full-duplex.

دستگاههایی که ممکن است مربوط به این لایه باشند ، کابلهای اترنت هستند، زیرا اجزای لایه فیزیکی هستند و بیتها بر روی آنها حرکت می کنند ، همچنین کابل فیبر نوری برای ارسال دادهها و کارتهای رابط شبکه (NIC) در داخل سیستم ها که داده ها را رمزگذاری می کنند، به طوری که بتواند به سیم ارسال شود و داده ها را دریافت کند. در لایه فیزیکی دستگاه هایی مثل هاب، کابل کشی، repeater ها، آداپتورهای شبکه یا مودم ها را می یابید.

مدل TCP/IP چیست؟

مدل OSI که ما به آن نگاه کردیم فقط یک مدل مرجع/منطقی است. این سیستم برای توصیف عملکردهای سیستم ارتباطی با تقسیم روش ارتباطی به اجزای کوچکتر و ساده تر طراحی شده است. اما وقتی در مورد مدل TCP/IP صحبت می کنیم، این مدل توسط وزارت دفاع (DoD) در دهه 1960 طراحی و توسعه داده شد و بر اساس پروتکل های استاندارد است.

مخفف عبارت Transmission Control Protocol/Internet Protocol است. مدل TCP/IP یک نسخه مختصر از مدل OSI است. این مدل در تمام شبکه های کامپیوتری نظامی وزارت دفاع ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت. DEC ،IBM و AT&T اولین سازمانهای غول پیکر بودند که از TCP/IP استفاده کردند. در سال 1983 از آن به عنوان استاندارد پروتکل ARPANET استفاده شد.

تفاوت مدل OSI و TCP/IP:

برخلاف هفت لایه در مدل OSI، شامل چهار لایه است. لایه ها عبارتند از:

4ـ لایه Application

3ـ لایه Transport یا Host-to-Host

2ـ لایه Internet

1ـ لایه Network Access

شباهت های بین مدل OSI و مدل TCP/IP:

هر دو مدل شامل لایه های Application ،Transport ،Network و Data Link هستند. هر دو به ترتیب صعودی شماره گذاری می شوند، اما جهت آن بستگی به دریافت یا ارسال ترافیک دارد. فرآیند کپسوله سازی داده ها در مدل OSI یا مدل TCP/IP زمانی اتفاق می افتد که اطلاعات اضافی خاصی به مورد داده اضافه شود تا ویژگی های اضافی روی آن قرار گیرد.

لایه چهارم ـ لایه Application:

این لایه عملکردهای سه لایه اصلی مدل OSI را انجام می دهد: لایه Application ، Presentation و Session. وظیفه ارتباط گره به گره را بر عهده دارد و مشخصات رابط کاربر را کنترل می کند. برخی از پروتکل های موجود در این لایه عبارتند از: HTTP ،HTTPS ،FTP ،TFTP ،Telnet ،SSH ،SMTP ،SNMP،NTP،DNS،DHCP،NFS ،X Window ،LPD.

ـ HTTP و HTTP :HTTPS مخفف (Hypertext transfer protocol) پروتکل انتقال ابرمتن است. این شبکه جهانی وب برای مدیریت ارتباطات بین مرورگرها و سرورها استفاده می کند. HTTPS مخفف HTTP-Secure است. این ترکیبی از HTTP با SSL (Secure Socket Layer) است. در مواردی که مرورگر نیاز به پر کردن فرم ها، ورود به سیستم، احراز هویت و انجام تراکنش های بانکی دارد ، کارآمد است.

ـSSH :SSH مخفف کلمه Secure Shell است. این یک نرم افزار شبیه سازی پایانه مشابه Telnet است. دلیل ترجیح بیشتر SSH، توانایی آن در حفظ ارتباط رمزگذاری شده است. این پروتکل یک جلسه امن را از طریق اتصال TCP/IP ایجاد می کند. 

ـNTP :NTP مخفف Network Time Protocol است. برای همگام سازی ساعت های سیستم های ما با یک منبع زمان استاندارد استفاده می شود. در شرایطی مانند معاملات بانکی بسیار مفید است. شرایط زیر را بدون حضور NTP فرض کنید: فرض کنید شما یک معامله را انجام می دهید ، جایی که کامپیوتر شما ساعت 2:30 بعد از ظهر زمان را می خواند در حالی که سرور آن را در 2:28 بعد از ظهر ثبت می کند. در صورت عدم همگام سازی، سرور می تواند خراب شود.

ـSMTP :SMTP مخفف پروتکل Simple mail transfer است. این پروتکل از ایمیل پشتیبانی می کند که به عنوان یک پروتکل ساده انتقال نامه شناخته می شود. این پروتکل به شما کمک می کند تا داده ها را به آدرس ایمیل دیگری ارسال کنید.

ـSNMP :SNMP مخفف Simple Network Management Protocol است. این چارچوبی است که برای مدیریت دستگاه های موجود در اینترنت با استفاده از پروتکل TCP/IP استفاده می شود. جهت آشنایی بیشتر 

ـDNS :DNS مخفف عبارت Domain Name System است. آدرس IP که برای شناسایی اتصال میزبان به اینترنت به طور منحصر به فرد استفاده می شود. با این حال ، کاربران ترجیح می دهند به جای آدرس آن DNS از نام ها استفاده کنند. 

ـTELNET :TELNET مخفف Terminal Network است. ارتباط بین رایانه محلی و راه دور را برقرار می کند. این اتصال به گونه ای برقرار شد که می توانید سیستم محلی خود را در سیستم از راه دور شبیه سازی کنید. 

ـFTP :FTP مخفف File Transfer Protocol است. این پروتکل معمولاً برای انتقال فایلها از یک دستگاه به دستگاه دیگر استفاده می شود.

لایه سوم ـ لایه Transport یا Host-to-Host:

این لایه مشابه لایه transport مدل OSI است. وظیفه ارتباطات سرتاسری و تحویل داده ها بدون خطا را بر عهده دارد. لایه های بالا را از پیچیدگی داده ها محافظت می کند. دو پروتکل اصلی موجود در این لایه عبارتند از:

ـ Transmission Control Protocol (TCP): به این شناخته شده است بین سیستم های end user ارتباطی مطمئن و بدون خطا ارائه می دهد. توالی و تقسیم بندی داده ها را انجام می دهد. همچنین دارای ویژگی تصدیق است و جریان داده ها را از طریق مکانیسم کنترل جریان، کنترل می کند. این یک پروتکل بسیار موثر است اما به دلیل چنین ویژگی هایی سربار(overhead) زیادی دارد. افزایش سربار منجر به افزایش هزینه می شود.

ـ User Datagram Protocol (UDP): اما این پروتکل چنین ویژگی هایی را ارائه نمی دهد. اگر برنامه شما نیازی به حمل و نقل قابل اعتماد نداشته باشد، این پروتکل اجرایی است زیرا بسیار مقرون به صرفه است. برخلاف TCP، که پروتکل اتصال گرا(connection-oriented) است، UDP بدون اتصال (connection-less) است.

لایه دوم ـ لایه Internet:

این لایه موازی عملکردهای لایه Network OSI است. پروتکل هایی را که مسئول انتقال منطقی داده ها در کل شبکه هستند، تعریف می کند. پروتکل های اصلی موجود در این لایه عبارتند از:

ـIP: مخفف Internet Protocol است و وظیفه ارسال بسته ها از هاست مبدا به هاست مقصد را با مشاهده آدرس های IP در هدر های بسته بر عهده دارد. IP دارای 2 نسخه است: IPv4 و IPv6

IPv4 یکی از مواردی است که اکثر وب سایت ها در حال حاضر از آن استفاده می کنند. اما IPv6 در حال رشد است زیرا تعداد آدرس های IPv4 در مقایسه با تعداد کاربران محدود است.

ـICMP: مخفف Internet Control Message Protocol است. این برنامه در دیتاگرام های IP قرار دارد و مسئول ارائه اطلاعات در مورد مشکلات شبکه به هاست است.

ـARP: مخفف Address Resolution Protocol است. وظیفه آن یافتن آدرس MAC هاست از آدرس IP شناخته شده است. ARP دارای چندین نوع است: Reverse ARP, Proxy ARP,  Gratuitous ARPو Inverse ARP. 

لایه اول ـ لایه Network Access:

این لایه با ترکیب لایه Data Link و لایه Physical مدل OSI مطابقت دارد. به دنبال آدرس MAC است و پروتکل های موجود در این لایه امکان انتقال فیزیکی داده ها را فراهم می کند. ما فقط در مورد اینکه ARP یک پروتکل لایه اینترنت است صحبت کردیم، اما در مورد اعلام آن به عنوان پروتکل لایه اینترنت یا لایه Network Access اختلاف نظر وجود دارد. توصیف می شود که در لایه 3 قرار دارد و توسط پروتکل های لایه 2 محصور شده است.

نحوه انتقال داده از طریق مدل OSI:

برای اینکه داده ها توسط انسان از طریق یک دستگاه به دستگاه دیگر منتقل شود، باید از هفت لایه OSI در دستگاه ارسال کننده عبور کرده و همچنین از هفت لایه در سمت دریافت کننده نیز حرکت کنند.

به عنوان مثال: آقای x می خواهد به خانم y ایمیل ارسال کند. آقای x پیام خود را در یک برنامه ایمیل بر روی لپ تاپ خود می نویسد و سپس روی “ارسال” ضربه می زند. برنامه ایمیل او پیام ایمیل را به لایه Application منتقل می کند و این لایه پروتکل SMTP را انتخاب کرده و داده ها را به لایه Presentation منتقل می کند. سپس لایه Presentation داده ها را فشرده کرده و سپس به لایه session ارسال می کند که این لایه مکالمات بین برنامه ها را تنظیم، هماهنگ و خاتمه می دهد.

سپس داده ها به لایه Transport فرستاده شده و در لایه شبکه تقسیم می شوند ، و بعد از آن به لایه Data-Link ارسال شده که لایه Data Link مسئول ارسال گره به گره پیام است. سپس Data Link داده آن فریم ها را به لایه فیزیکی تحویل می دهد، که داده ها را به جریان بیتی 1 ثانیه و 0 ثانیه تبدیل کرده و از طریق یک رسانه فیزیکی مانند کابل ارسال می کند.

هنگامی که کامپیوتر خانم y جریان بیت را از طریق یک رسانه فیزیکی (مانند وای فای او) دریافت می کند ، داده ها از طریق یک سری لایه ها بر روی دستگاه او جریان می یابند ، اما به ترتیب مخالف. ابتدا لایه فیزیکی جریان بیت را از 1s و 0s به فریم هایی تبدیل می کند که به لایه Data link منتقل می شوند. سپس لایه Data link فریم ها را مجدداً به صورت بسته برای لایه شبکه جمع آوری می کند. سپس لایه شبکه بخش هایی از بسته های لایه را به بخش Transport منتقل می کند.

سپس داده ها به لایه session گیرنده منتقل می شوند ، که داده ها را به لایه Presentation منتقل می کند و سپس Presentation پایان می یابد. سپس لایه Presentation فشرده سازی را حذف کرده و داده های خام را به لایه Application منتقل می کند. سپس لایه Application داده های قابل خواندن توسط انسان را به نرم افزار ایمیل خانم y ارسال می کند، که به او امکان می دهد ایمیل آقای x را روی صفحه لپ تاپ خود بخواند.

منبع : مدل OSI چيست

Firmware چیست؟

Firmware که در فارسی به صورت فریمور هم نوشته می شود در بسیاری از دستگاه ها مانند موبایل، تلویزیون، ماشین لباسشویی و غیره وجود دارند و معمولا بر روی چیپ حافظه ROM قرار می گیرند. در واقع این چیپ ها روی بورد سیستم یا روی کنترلر قرار دارد. رام حافظه فقط خواندنی است اما چیپ حافظه رام را می‌توان پاک کرد و دوباره روی آن نوشت چون اساساً نوعی فلش مموری است.

وظیقه فریمور این است که در برابر رفتارهای سیستم در زمانی که سیستم را روشن می‌کنیم مسئول است. این مجموعه شامل دستورالعمل هایی است که به قطعات سخت افزاری جداگانه کامپیوتر (مادربرد، پردازنده، کارت گرافیک، آداپتور شبکه ، صفحه کلید و غیره) می گوید که در هنگام فعال سازی چه باید بکنید و چگونه با نرم افزار روی کامپیوتر خود کار کنید. برای مثال هنگام روشن کردن سرور، وظیفه فریمور این است که کنترل سرور را به سیستم عامل برساند. فریمورهایی که بر روی برد سرور قرار دارند به BIOS و آنهایی که بر روی دیگر قطعات سخت افزاری سرور هستند Option ROM معروف هستند.

ترجمه Firmware، سفت افزار است اما در برخی متون آن را میان افزار نیز نامیده اند که اصلا درست نیست زیرا میان افزار واسط برنامه نویسی است. اما فریمور یا سفت افزار برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورات برنامه نویسی شده روی سخت افزار است. سفت افزار و فریمور دستورات لازم برای اینکه دستگاه چگونه با دیگر اجزا و سخت افزارهای کامپیوتر ارتباط برقرار کند را ارائه می‌دهد.

تاریخچه Firmware:

این واژه در سال 1967 جهت ویرایش داده ها بر روی CPU به کار رفت که میکروکدهای درون آن وظیفه اجرای دستورالعمل های کامپیوتر را بر عهده داشتند. با گذشت زمان فریمورها گسترش پیدا کرده اند. به طوری که آنها از زمان روشن شدن سیستم های کامپیوتری مسئول رفتارهای آن هستند و این فریمور نصب شده بر روی سخت افزارهای آن سبب می شود تا کاربر دستورات خود را برای دستگاه و سخت افزار قابل فهم کند.

آشنایی با انواع فریمور:

همانطور که در بالا مقاله گفته شد فریمورها در تجهیزات مختلفی وجود دارند که بر حسب نوع دستگاه فریمور متفاوتی هم خواهیم داشت که در زیر به آنها می پردازیم:

ـ firmware هارد: 

هنگامی که هارد دیسکی را به کامپیوتر متصل می کنید ابتدا هارد شروع به بوت کردن برنامه های داخلی خودش می نماید که همان فریمور هارد است که مانند سیستم عامل کامپیوتر است. لازم به ذکر است که بوت شدن هارد باید بدون خطا و به درستی صورت گیرید تا هارد روشن شده و کامپیوتر اجرا شود. این پروسه شامل مقداردهی اولیه و تست های خود بررسی است و پس از آن هارد می‌تواند به درستی بنویسد و بخواند.

ـ firmware موبایل: 

استفاده از فریمور موبایل به دلیل کنترل عملکرد آن، افزودن ویژگی ها و قابلت های جدید به آخرین نسخه نرم افزار، حذف باگ از موبایل، رفع مشکل سیستم عامل و یا خاموش شدن خودکار موبایل با آپدیت فریمور می باشد. که به دو دسته فریمور اندروید و آیفون تقسیم می شود.

• فریمور اندروید:

از جمله ویژگی های منحصر به فرد گوشی های موبایل برنامه Bootloader، کد Country Exit Code و PDA است که با گوشی های دیگر متفاوت است. فریمور موبایل به دو صورت خودکار و OTA اپدیت می شود. اگر می خواهید از روش دستی استفاده کنید باید به قسمت تنظیمات رفته و از بخش آپدیت ها، روش دستی را انتخاب کرده و اقدام کنید. اما برای روش دوم که OTA است باید فریمور نسخه مربوط به برند گوشی را انتخاب، دانلود و نصب نمایید.

• فریمور آیفون: 

برای آپدیت این فریمور نیز می توان از دو روش iTunes و قسمت تنظیمات خود گوشی استفاده کرد. هدف از این کار افزایش امنیت، رفع باگ و خطا، ارائه امکانات بیشتر و … می باشد.

ـ firmware ماینر: 

فریمور ماینر برای افزایش کارایی و صرفه جویی در مصرف برق و رفع باگ ها استفاده می‌شود درواقع این فریمور روی کارکرد و سرعت بالاتر هم تاثیرگذار است. همانند دیگر دستگاه در ماینر هم استفاده از آپدیت فریمور می‌تواند سبب بهبود در عملکرد شود.

ـ فریمور کاستوم یا Custom Firmware: 

این فریمور که نسخه غیر رسمی یا اصلاح شده می باشد، مخصوص دستگاه هایی مانند کنسول بازی و غیره می باشد تا امکانات حدید و یا حتی ققل قابلیت های مخفی را باز کند. البته در کنسول های بازی این فریمور به نام کاستوم فریمور یا CFW شناخته می شود. نرم افزار اورجینال سیستم را به عنوان نسخه رسمی یا OFW – Official Firmeware می‌شناسیم اما کاستوم فریمور نسخه تغییر یافته نرم افزار اورجینال است که داخل کنسول بازی Playstation Portable و Playstation 3 و Play Station Vita و Nintendo 3DS قرار دارد.

ـ firmware دوربین: 

این فریمور همانند سیستم عامل برای کامپیوتر است و بدون آن امکان فعالیت برای دوربین ها میسر نیست. این فریمورها نرم افزارهایی هستند که توسط شرکت سازنده بر روی دوربین ها قرار داد و روی حافظه دائمی آن ذخیره می شود. در واقع آنها کارهایی همچون اتو فوکوس و پردازش تصویر را انجام می دهند.

نکته: آپدیت فریمورها به صورت دوره ای و هر چند وقت یکبار توسط تولید گنندگان با هدف افزایش کارایی و اضافه کردن امکانات جدید ارائه می شود، که بهتر است آن را نصب کنید.

ـ firmware مودم و روتر: 

مهمترین وظیفه فریمور مودم و روتر این است که رابطی مناسب بین کاربر و مودم باشد تا کاربر بتواند به راحتی کانفیگ و پیکربندی خودش را روی مودم انجام دهد. فریمور مودم و روتر هم همانند دیگر فریمور ها ممکن است دچار باگ و خرابی شوند و این باعث اختلال در امنیت و اتصال به اینترنت شود. پس بهترین کار آپدیت مودم است.

چرا به روز رسانی خودکار فریمور بهترین است؟

به روزرسانی خودکار می تواند با سبک زندگی شلوغ شما بهتر جور شود و کمتر وقت شما را بگیرد. اگر مجبور باشید هر یک از دستگاه های خود را برای به روزرسانی به طور منظم بررسی کنید، ممکن است بسیار خسته کننده شود.
با بررسی اینکه تنظیمات شما اجازه به روز رسانی خودکار سیستم عامل را می دهد ، می توانید مطمئن باشید که در زمان مناسب، نرم افزار شما به روزرسانی های مورد نیاز خود را دریافت می کند. شما همچنین می توانید خیالتان راحت باشد که به روزرسانی ها زمان زیادی برای عرضه و آزمایش توسط بخش وسیعی از جمعیت مصرف کننده داشته است.

گاهی اوقات به روزرسانی های جدید ایراداتی نیز دارند و این امر را به یکی از حوزه های فناوری تبدیل می کند که در آن ممکن است برای اولین بار هزینه ای نداشته باشد. اما به تعویق انداختن آن می تواند خطرات امنیتی شما را افزایش داده و منجر به خرابی دستگاه ها شود.

حملات Firmware چیست و چگونه صورت می گیرد:

اکثر دستگاه های الکترونیکی دارای Firmware هستند که می توانند در طول زمان به روز شوند تا مشکلات را برطرف کرده یا عملکرد سیستم را ارتقا دهند. این یکی از عوامل اصلی هک Firmware است. اگر می توانید به Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنید، پس می توانید دستورالعمل های مورد نظر خود را در آن وارد کرده و تنظمیمات آن را تغییر دهید.

عاملی که حملات Firmware را بدتر می کند این است که هنگامی که این حملات صورت می گیرد، حذف آن بسیار دشوار است. هک فریمور در حال تبدیل‌شدن به یکی از اهداف محبوب عاملان تهدید است؛ دلیل آن هم این است که معمولا اطلاعات حساسی مانند اطلاعات هویتی یا کلیدهای رمزگذاری را در خود دارد.

اکثر حملات Firmware به شکل بدافزار است، یک اصطلاح گسترده برای نرم افزارهای مخرب که برای بهره برداری از هر چیزی که قابل برنامه ریزی است طراحی شده است. یکی از دلایلی که حمله Firmware را خطرناک می کند، سطحی است که در آن عمل می کنند. از آنجا که Firmware “زیر” سیستم عامل شما است، ابزارهای رایج برای تشخیص بدافزارها، مانند نرم افزار آنتی ویروس، آنها را نمی بینند و تشخیص نمی دهند.

تقریباً شش سال پیش محققان فاش کردند که تقریباً تمام BIOS های کامپیوتر دارای کد مشترک هستند. این بدان معناست که فقط یک بدافزار می تواند به طور بالقوه ده ها میلیون سیستم مختلف را تحت تأثیر قرار دهد. هکرها با سوء استفاده از برخی از آسیب پذیری ها توانستند یک اسکریپت ساده بنویسند تا BIOS یک کامپیوتر آسیب پذیر “بازسازی” شود و دستورالعمل های خود را تزریق کنند. هکرها همچنین می توانند به رابط کاربری Firmware دستگاه دسترسی پیدا کنند.

منبع : Firmware چيست

پروتکل مسیریابی RIP چیست:

پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP) یا Routing Information Protocol یکی از قدیمی ترین پروتکل های مسیریابی Distance-vector است و از hop count به عنوان واحد مسیریابی استفاده می کند. RIP برای مسیریابی، محدودیت هایی را در تعداد hop های مجاز در یک مسیر از مبدأ به مقصد ایجاد می کند. حداکثر hop مجاز برای RIP پانزده می باشد که اندازه شبکه هایی را که RIP می تواند از آنها پشتیبانی کند را محدود می کند.

پروتکل های مسیریابی پویا مانند RIP این توانایی را به روتر خواهند داد تا جدول مسیریابی خود را به صورت Dynamic و اتوماتیک، آپدیت و کامل کنند. در حقیقت در صورتی که پروتکل پروتکل های مسیریابی بر روی کلیه روترهای یک سازمان فعال و پیکربندی شوند، روترها شروع با ارسال پیام های آپدیت برای یکدیگر خواهند کرد و هر روتر، پیام های آپدیت را برای روترهای همسایه ارسال و از آن ها پیام آپدیت دریافت خواهد کرد، این عمل سبب تکمیل شدن و اضافه شدن اتوماتیک مسیرها در جدول مسیریابی روتر به وسیله پروتکل مسیریابی مانند RIP خواهد شد.

در این حالت اگر یک مسیر به سازمان شما اضافه شود یا یک مسیر حذف شود به صورت اتوماتیک کلیه روترهای سازمان توسط پروتکل مسیریابی آپدیت خواهند شد. 

در یک پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP)، روترها جدول مسیریابی خود را هر 30 ثانیه بروزرسانی می کنند. در نسخه های اولیه، جداول مسیریابی به اندازه ای کوچک بودند که میزان ترافیک قابل توجه نبود. هنگامی که شبکه ها گسترش یافتند، مشخص شد که حتی اگر روترها در زمان های تصادفی، initialized شوند، هر 30 ثانیه یک بار می تواند یک انفجار ترافیکی عظیم رخ دهد.

در اکثر محیط های شبکه، به علت همگرایی و مقیاس پذیری ضعیفی که RIP در مقایسه با EIGRP ،OSPF یا IS-IS دارد، برای مسیریابی انتخاب نمی شود. با این حال، از آنجا که RIP برخلاف پروتکل های دیگر، نیازی به پارامتر ندارد، پیکربندی آن آسان است. 

Hop چیست؟

در شبکه های کامپیوتری Hop قسمتی از یک مسیر میان مبدأ و مقصد بسته اطلاعاتی است. روترها بسته های اطلاعاتی را میان شبکه مبدأ و مقصد منتقل می کند. در واقع هنگام انتقال بسته های اطلاعاتی از یک روتر به شبکه مقصد یک عمل Hop صورت می گیرد. Hop count یا تعداد هاپ ها به میانگین تعداد روتر هایی در شبکه بین مبدأ و مقصد بسته اطلاعاتی گفته می شود که بسته اطلاعاتی بایستی از آن روتر ها عبور کند.

جدول مسیریابی یا Routing Table: 

جدول مسیریابی هر روتر درون Internetwork شامل کلیه مسیرهایی می باشدکه روتر قادر به هدایت بسته ها به سمت آنها می باشد، این جدول مسیریابی به شکل و فرم خاص توسط روتر تنظیم خواهد شد. در داخل جدول مسیریابی یک روتر یکسری اطلاعات مریوط به مسیرها وجود دارد که شما باید درکت درستی از اطلاعات داخل آن داشته باشید.

هر روتر RIP یک جدول مسیریابی دارد. این جداول اطلاعات تمام مقاصدی را که روتر می داند می تواند به آنها برسد ذخیره می کنند. هر روتر اطلاعات جدول مسیریابی خود را به نزدیکترین همسایگان خود مبادله می کند. روترها اطلاعات جدول مسیریابی را هر 30 ثانیه برای نزدیکترین همسایگان خود پخش می کنند.

برای مثال: اگر کاربر هستید و می خواهید به google.com برسید. مسیرهای زیادی وجود دارد که می توانید از طریق آنها به سرور Google دسترسی پیدا کنید.

در مثال زیر، کاربر سه مسیر دارد. RIP تعداد روترهای مورد نیاز برای رسیدن به سرور مقصد را از هر مسیر شمارش می کند. سپس مسیری را انتخاب می کند که دارای حداقل تعداد باشد. همانطور که در تصویر مشاهده می کنید مسیر 1 دارای 2 عدد Hop، مسیر 2 دارای 3 عدد Hop و مسیر 3 دارای 4 عدد Hop برای رسیدن به سرور مقصد است. بنابراین، RIP مسیر 1 را انتخاب می کند.

انواع RIP یا Routing Information Protocol:

ـ RIP Version 1:

این پروتکل جهت آپدیت جدول مسیریابی بین روترهای شبکه از پیام های Broadcast استفاده می کند که هر 30 ثانیه یکبار کل جدول مسیریابی را از طریق اینترفیس های فعال منتشر می کند و Metric در پروتکل RIP بر اساس Hop Count محاسبه می شود و این پروتکل محدودیت 15 عدد Hop Count را خواهد داشت. RIP Version 1 یک پروتکل Classful است و در صورتی که چندین مسیر دارای Hop Count یکسان باشد، Load Blancing بین مسیرها به وجود خواهد آمد. حداکثر بر روی 6 مسیر با Metric یکسان می تواند Load Blancing ایجاد شود.

برخی ویژگی های RIP Version 1 به شرح زیر است:

• جداول مسیریابی RIPv1 هر 25 تا 35 ثانیه یک بار به روز می شوند.         
• RIP v1 از مسیریابی Classful استفاده می کند.
• به روزرسانی های مسیریابی دوره ای، شامل اطلاعات subnet و پشتیبانی VLSM نیستند.
• همچنین در این نسخه هیچ گونه احراز هویتی وجود ندارد که باعث شود RIP در برابر حملات مختلف آسیب پذیر باشد.

ـ RIP Version 2: 

این پروتکل هم از نوع Distance Vector می باشد ولی پیشرفته تر از RIP Ver1 است. پروتکل RIP Ver 2 از Multicasting به جای Broadcast استفاده می کند اما قابلیت کار به صورت Broadcast را نیر دارا می باشد. پروتکل RIP ver2 یک پروتکل Classless می باشد و VLSM را پشتیبانی می کند.

RIP Ver2 همچنین از احراز هویت پشتیبانی می کند که این توانمندی باعث می شود که روترها قبل از آپدیت جدول مسیریابی و رد و بدل کردن اطلاعات مسیریابی یکدیگر را احراز هویت نمایند و بعد از تکمیل پروسه احراز هویت جدول های مسیریابی را بین یکدیگر مبادله کنند. در این پروتکل انتخاب بهترین مسیر بر اساس HOP Count با تداد روترها موجود در مسیر محاسبه می شود.

برخی ویژگی های RIP Version 2 به شرح زیر است:

• این نسخه توانایی حمل اطلاعات subnet و پشتیبانی از CIDR را دارد. 
• حداکثر شمارش Hop، پانزده می باشد.
• امکان احراز هویت دارد.
• برچسب های مسیریابی نیز در نسخه RIP 2 اضافه شده است. این قابلیت باعث تمایز بین مسیرهای پروتکل RIP و مسیرهای پروتکل های دیگر می شود.

ـ RIPng:

RIPng یا RIP next generation در واقع نسخه گسترش یافته RIPv2 برای پشتیبانی از IPv6 می‌باشد. تفاوت‌های اصلی بین RIPv2 و RIPng عبارتند از:

• پشتیبانی از شبکه IPv6.
• RIPv2 بر خلاف RIPng از به روزرسانی های احراز هویت RIPv1 پشتیبانی می کند.
• RIPng از پروتکلUDP با پورت 521 استفاده می‌کند.  

نکته: VLSM مخفف Variable Length Subnet Masking می باشد و یکی از راه ها و تکنیک های تقسیم بندی IP به range های کوچکتر با Subnet های متغیر است که با کمترین هدر رفت IP میتوان یک range بزرگ را به rangeهای کوچکتر برای استفاده بهتر از شبکه خود تقسیم نمود. پروتکل هایی که در زمره پروتکل های Classful قرار می گیرند یعنی پروتکل های RIP 1 و IGRP، از VLSM پشتیبانی نمی کنند. برای همین هم برای استفاده از مزیت هایی که VLSM ارائه می دهد نیاز به بکارگیری پروتکل های Classless مانند BGP، EIGRP، IS-IS، OSPF، RIP 2 داریم.

واحد Metric در پروتکل مسیریابی RIP:

ممکن است در شبکه Internetwork برای رسیدن به یک شبکه چندین مسیر وجود داشته باشد، در این وضعیت از واحدی به نام Metric برای انتخاب بهترین مسیر استفاده می شود. هر پروتکل مسیریابی به یک شکل و فرم Metric را محاسبه می کند. در پروتکل مسیریابی RIP بهترین مسیر، مسیری خواهد بود که دارای تعداد روترها یا Hop های کمتری باشد. 

یکی از مشکلاتی که پروتکل مسیریابی RIP با آن مواجه می باشد مشکل نحوه محاسبه Metric است. در پروتکل RIP تنها روش محاسبه Metric تعداد Hop می باشد، مشکل در صورتی به وجود می آید که مسیرهای ارتباطی دارای سرعت یکسان نباشند.

پروتکل اطلاعات مسیریابی (RIP) از تایمرهای زیر استفاده می کند:

• update timer: فاصله بین دو پیام پاسخگویی را کنترل می کند و به طور پیش فرض 30 ثانیه است.  
• invalid timer: تایمر نامعتبر مشخص می کند که یک routing چه مدت می تواند در جدول مسیریابی باشد بدون اینکه بروز رسانی شود. این تایمر را تایمر انقضا می‌نامند و به طور پیش فرض 180 ثانیه است.
• Flush Timer: تایمر فلاش زمان بین routeهای بی اعتبار و یا غیر قابل دسترسی را کنترل و از جدول مسیریابی حذف می کند. به طور پیش فرض 240 ثانیه است که 60 ثانیه طولانی تر از تایمر نامعتبر است. این تایمر باید روی زمان بیشتری از از تایمر نامعتبر تنظیم شود.
• Holddown Timer: این تایمر برای تثبیت route ها هنگامی که شمارش hop ها آغاز می‌شود، در ورودی هر مسیر شروع می شود. در طی این مدت، هیچ به روزرسانی برای ورودی مسیریابی انجام نمی شود. مقدار پیش فرض این تایمر 180 ثانیه است.

مزایای پروتکل مسیریابی RIP:

ـ پیکربندی آن آسان است.

ـ هر بار که توپولوژی شبکه تغییر می کند نیازی به به روز رسانی ندارد.

ـ تقریباً همه روترها را پشتیبانی می کند.

معایب پروتکل مسیریابی RIP:

ـ این پروتکل فقط بر اساس تعداد Hop است. بنابراین، اگر مسیر بهتری با پهنای باند بهتر موجود باشد ، آن مسیر را انتخاب نمی کند.

مثال: فرض کنید دو مسیر داریم، مسیر اول دارای پهنای باند 100 کیلوبیت بر ثانیه (کیلوبیت بر ثانیه) است و ترافیک زیادی در این مسیر وجود دارد در حالی که مسیر دوم دارای پهنای باند 100 مگابیت بر ثانیه (مگابیت بر ثانیه) است و رایگان است. در حال حاضر RIP مسیر 1 را انتخاب می کند هر چند که تردد بالایی دارد پهنای باند آن بسیار کمتر از پهنای باند مسیر 2 است. این یکی از بزرگترین معایب RIP است.

ـ استفاده از پهنای باند در RIP بسیار زیاد است زیرا هر 30 ثانیه به روز رسانی خود را Broadcast می کند.
ـ RIP تنها از تعداد 15 هاپ پشتیبانی می کند ، بنابراین حداکثر 16 روتر را می توان در RIP پیکربندی کرد.
ـ در اینجا نرخ همگرایی کند است. این بدان معناست که وقتی هر پیوندی از بین می رود، زمان زیادی طول می کشد تا مسیرهای جایگزین را انتخاب کنید.

محدودیت های پروتکل مسیریابی RIP:

• تعداد hop ها نباید از 15 تجاوز کند.
• Variable Length Subnet Masks توسط نسخه 1 RIP پشتیبانی نمی شود.
• دارای همگرایی (convergence) آهسته است که منجر به مشکلات زیادی می‌شود.

RIP معمولا در شبکه های کوچک از قبیل LAN یا مجموعه ای از LAN های کوچک که تشکیل یک Campus Area Network را داده اند استفاده می شود. 

منبع : مسیریابی اطلاعات پروتکل

آپدیت سرویس پک hp:

ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت کنیم که اصلا چی هست؟ در واقع فریمور برنامه نرم ‌افزاری است که روی بورد سیستم یا کنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهای سیستم هنگام روشن شدن آن است. در این مقاله قصد داریم نحوه ی اپدیت firmware های سرور hp را شرح دهیم:

شرکت hp هر چند وقت یکبار پکیج هایی را برای بروزرسانی firmware های سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه می دهید که می توانید آن را از سایت HPE دانلود کنید. توجه داشته باشید که معمولاً ورژن هر SPP به صورت یک تاریخ نشان داده می شود که این تاریخ، زمان ارائه آن می باشد.

هر SPP می تواند شامل بسیاری از آپدیت ها برای بروزرسانی چند سرور باشد اما باید به این نکته توجه کرد که هرچه سرورها قدیمی تر شوند سهم آنها از این بروزرسانی کمتر خواهد شد. شما برای اینکه دستگاه خود را آپدیت کنید باید بدانید از کدام ورژن های ارائه شده استفاده کنید. بعضی از ورژن ها به صورت full هستند و تمامی ابزارها را آپدیت می کنند، اما در بعضی دیگر ممکن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپدیت کنید.

Firmware چیست و چگونه کار میکند؟

Firmware یک برنامه نرم افزاری یا مجموعه دستورالعمل های برنامه ریزی شده روی یک دستگاه سخت افزاری است. این دستورالعمل های لازم برای نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار دیگر را ارائه می دهد. در واقع فریمور امکان کنترل کردن دستگاه را برای شما فراهم می کند.

اما چگونه می توان نرم افزار را بر روی سخت افزار برنامه ریزی کرد؟

سیستم عامل معمولاً در فلش ROM یک دستگاه سخت افزاری ذخیره می شود. در حالی که ROM “حافظه فقط خواندنی” است، ROM فلش را می توان پاک کرد و دوباره نوشت، زیرا در واقع نوعی حافظه فلش است.

می توان firmware را “نیمه دائمی” دانست زیرا در همان حالت باقی مانده است مگر اینکه توسط به روزرسانی، به روز شود. برای اینکه بتوانید با سیستم عامل جدید کار کنید شاید لازم باشد سیستم عامل برخی از دستگاه ها مانند هارد درایو ها و کارت های ویدیو، کارت های گرافیکی، کنترلر های RAID را به روز کنید. سازندگان درایو CD و DVD اغلب به روزرسانی سیستم عامل را در اختیار شما قرار می دهند که به درایوها امکان خواندن رسانه های سریعتر را می دهد. گاهی اوقات تولیدکنندگان به روزرسانی firmware را ارائه می دهند که به راحتی دستگاه های آنها کارایی بیشتری دارند.

SPP چیست؟

سرویس پک HP یا Service Pack for ProLiant یا SPP یکی از سیستم های ارائه شده توسط شرکت HPE است که برای بروزرسانی سرورهای Proliant استفاده میشود. مجموعه ای از فریمورها، درایورها و smart component هاست که از طریق ابزار sum در محیط شما اجرا می شود. SPP در واقع پکیجی از ISO است. این راهکار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پیاده سازی استفاده می کند.

Smart Update Manager (SUM) چیست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همدیگر ایجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology می کنند، برای حل مشکل به روزرسانی های وقت گیر، گرانی قیمت و خطا.

SUM ابزاری نوآورانه برای به روز نگه داشتن سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زیرساخت ها و گزینه های مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه های فعلی سیستم عامل، درایورها و نرم افزار سیستم را کشف می کند، یک توصیه به روز رسانی ارائه می دهد و به روزرسانی ها را به منظور کارآمد برای کاهش تأثیر بر عملیات اعمال می کند.

 رابط های مختلفی برای اعمال به روزرسانی ها فراهم می کند، بنابراین می توانید رابط متناسب با نیازهای خود را انتخاب کنید. سرورها را در حالت آفلاین یا آنلاین، به صورت محلی یا از راه دور از طریق مرورگر وب یا تعاملی یا خودکار به روز کنید.

ویژگی های کلیدی HPE SUM:

1. سهولت مدیریت سرور را افزایش می دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه می دهد تا تعمیر و نگهداری ادمین ها از طریق کنسولی که دارایGUI ، CLI یا تعاملی مبتنی بر مرورگر انجام شود، بنابراین زمان سفر کارکنان کاهش می یابد.
2. در ترکیب با Service Pack برای ProLiant (SPP)، یک راه حل کامل برای روشن و فعال نگه داشتن سیستم های HPE با جدیدترین سیستم عامل و درایورها ارائه می دهد.
3. ادغام های SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه می دهد سیستم عامل، درایور و نرم افزار سیستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز کنید.
4. اطلاعات یکپارچه در مورد وابستگی ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمایش گسترده هر Service Pack برای ProLiant (SPP)
5. ویژگی های استقرار از جمله گزارش های زنده که اطلاعات دقیق فرآیند به روزرسانی هدف را ارائه می دهند.
6. افزایش عملکرد، انعطاف پذیری و امنیت: (SUM) بدون نیاز به عوامل یا سایر نرم افزارهای نصب شده دائمی در گره های هدف فعالیت می کند.
7. عملکرد پایه شامل اعتبار سنجی، اختصاص خطوط اصلی در به روزرسانی هدایت شده، فیلتر پویا، فیلتر کردن با مدل سرور و امکان بارگیری خطوط اصلی از سرور
8. به روزرسانی های ضد دستکاری ارائه می دهد، زیرا به روزرسانی سیستم عامل فقط از طریق HPE iLO قابل دسترسی است و به صورت دیجیتالی معتبر است.
9. معماری بسیار کارآمد فناوری Smart Update به یک برنامه قدرتمند و در عین حال سبک با مقیاس پذیری عالی و همچنین مستقل و همچنین یکپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر می شود.
10. پشتیبانی گسترده از سیستم عامل آنلاین و به روزرسانی درایور، برای فعال شدن فقط به یک راه اندازی مجدد نیاز دارید که منجر به کاهش زمان خرابی می شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتوای سازگار آسان است.

Smart Update (SUT) چیست؟

یکی دیگر از ابزار های بروزرسانی فریمور ها و درایو ها ی سرور hp در کنار sum است. ابزارهای Smart Update (SUT) یک افزونه SUM است که HPE OneView و سرورهای HPE iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به صورت خودکار به روزرسانی ها را انجام دهند تا عملیات IT را کاهش دهند.

SUT یک ابزار سیستم عامل (OS) است که توانایی انجام آنلاین سیستم عامل و یا به روزرسانی درایور را از طریق شبکه مدیریت HPE iLO سرورها بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل فراهم می کند. SUT از ویندوز، لینوکس (RedHat و VMware ESXi) پشتیبانی می کند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانایی انجام هر دو سیستم عامل و به روزرسانی درایورهای سیستم عامل را بصورت آنلاین و بدون نیاز به داشتن مدارک در HPE OneView و بدون تخریب سرعت شبکه تولید فراهم می کند.

ویژگی های HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مدیریت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر می سازد تا به طور خودکار به روزرسانی ها را انجام دهد تا عملیات IT را کاهش دهد.
2. پشتیبانی از وابستگی و مدیریت توالی بین درایورها و سیستم عامل.
3. به روزرسانی ها با استفاده از SUT از طریق شبکه مدیریت HPE iLO بدون نیاز به اعتبار سیستم عامل انجام می شود.
4. زمان خرابی را کاهش می دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازی مجدد مورد نیاز برای فعال سازی را محدود می کند.
5. به روزرسانی آنلاین برای نصب سریع و به روزرسانی در دسترس است.

ویدئو آموزشی Service Pack For Proliant (SPP):

در ادامه قصد داریم آموزش تصویری Service Pack Proliant را توضیح دهیم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فایل ISO باید ان را در فلش بوتیبل شده کپی کنید. توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است برای نصب یک سری برنامه ها بر روی سرور ها و استوریج های hp از برنامه ی مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility برای بوتیبل کردن فلش استفاده کنید.

USB Key Utility یک برنامه Windows است که محتوای Intelligent Provisioning یا SPP و سایر تصاویر CD یا DVD را در درایو فلش USB کپی می کند. پس از کپی کردن داده ها در درایو فلش USB، به جای استفاده از CD یا DVD ،Intelligent Provisioning یا SPP را از درایو فلش USB اجرا کنید. این فرایند در عملیات Headless-Server سودمند است. همچنین با اجازه دادن به کاربر برای بازیابی تصاویر خود از وب و سفارشی کردن آنها در صورت لزوم، ذخیره سازی، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده می کند.

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهیم دید:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سایت HP دانلود کنید.نرم افزار را اجرا و بر روی گزینه ی NEXT کلیک کنید.

2ـ در ادامه با قبول کردن شرایط و مقررات گزینه ی NEXT را زده و ادامه دهید.

3ـ در این مرحله با توجه به این که فلش دیسک ما بوتیبل است یا خیر یکی از گزینه ها را انتخاب می کنیم: گزینه ی اول برای زمانی است که فلش ما بوتیبل نشده است و گزینه ی دوم برای وقتی است که فلش ما بوتیبل شده است بهتر است همیشه گزینه ی اول را انتخاب کنیم تا درصورتی که از بوتیبل بودن فلش خود اطمینان نداریم این کار را مجدد انجام دهیم.

4ـ در این مرحله فایل مورد نظر را انتخاب می کنیم، گزینه ی اول برای مواردی که فایل انتخابی شما از روی CD یا DVD است، گزینه ی دوم انتخاب فایل ISO است این گزینه را انتخاب کرده و به مرحله ی بعد می رویم.

5ـ در اینجا نرم افزار هشدار میدهد که در صورت بوتیبل شدن فلش دیسک شما فرمت می شود و اطلاعات داخل ان پاک می شود OK می کنیم.

6ـ در مرحله ی اخر اطلاعات فایل ISO در داخل فلش بوتیبل شده کپی می شود. پس از پایان کار میتوانید فلش را جدا کرده و به سرور متصل کنید.

حال می توانیم Service Pack Proliant را برروی سرور نصب کنیم:

سرور را روشن یا ریستارت کرده و فلش را متصل می کنیم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصویر زیر را مشاهده می کنیم.

1ـ با دو دستور مواجه می شویم:

ـ دستور اول بروزرسانی سرور به صورت اتوماتیک و دستور دوم بروزرسانی به صورت دستی است.

ـ گزینه ی دوم را انتخاب کرده و پیش می رویم.

2ـ اجازه می دهیم لود شود.

3ـ در این قسمت زبان موردنظر یعنی English را انتخاب می کنیم و گزینه ی accept را زده و next می کنیم.

4ـ در صفحه ی بعد دو گزینه داریم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخی از ورژن های SPP ممکن است گزینه ی سومی به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد که برای تست سخت افزار ها در اختیار کاربران قرار می گیرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب می کنیم.

6ـ سه مرحله مشاهده می کنیم. بایداجازه دهیم مراحل یکی یکی طی شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در این مرحله کلیه سخت افزار ها بررسی می شوند تا مشخص شود کدام سخت افزار ها نیاز به بروزسانی دارند. اجازه میدهیم این مرحله کامل شود پس از اجرای کامل در پایین صفحه گزینه ی next فعال می شود. Next می کنیم.

ـ مرحله 2 (review): در این قسمت ما می توانیم لیستی از سخت افزار هایی که اپدیت انها در این SPP اورده شده است را مشاهده کنیم. در سمت راست installing version و available version یعنی نسخه ی فعلی و نسخه ی جدیدتر را مشاهده می کنیم، اگر سخت افزاری نیاز به اپدیت داشته باشد گزینه ی کنار ان فعال است. اما ما می توانیم هرکدام را که خواستیم فعال یا غیرفعال کنیم سپس در پایین صفحه گزینه ی deploy را می زنیم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در این مرحله تمام بروزرسانی های که در مرحله ی قبل انتخاب کردیم انجام می شوند. این مرحله ممکن است کمی زمانبر باشد. پس از پایان دکمه ی Reboot را زده و اجازه میدهیم سرور ریستارت شود.

اکنون کار به اتمام رسیده وسرور ما اپدیت شده.

توجه داشته باشید در حالی که گزینه ی اول که اپدیت به صورت اتوماتیک است را انتخاب کنید، مستقیم به مرحله 3 می روید و سیستم به طور خودکار تمامی سخت افزارهای در دسترس را شناسایی کرده و اپدیت می کند.

منبع : نحوه به روز رسانی سرويس پک hp 

سرور چیست؟

به صورت کلی می توان گفت سرور، سیستمی است که وظیفه سرویس دهی و ارائه خدمات به سایر سیستم های دیگر را بر عهده دارند. سیستم هایی که از سرور خدمات دریافت می کنند، تحت عنوان خدمات گيرنده يا کلاینت (Client) شناخته می شوند. دواقع این سرورها یا سیستم های سرویس‌دهنده، کامپیوتری هستند که در طول شبانه‌روز به‌طور مداوم به شبکه جهانی اینترنت متصل بوده و دارای سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای اختصاصی است.

یک کامپیوتر خانگی هم که سیستم های دیگر به آن متصل هستند و خدمات دریافت می کنند، یک سرور به شمار می آید. در حقیقت تنها تفاوت آن با سایر کامپیوتر های خانگی امکان اتصال آن به شبکه و ارائه خدمات به سایر سیستم ها است. این کار به کمک برنامه ها و تنظیماتی که بر روی آن پیاده شده اند، امکان پذیر می شود.

برای مثال زمانی که شما سایت های مختلفی را در مرورگر خود وارد می کنید و به استفاده از خدمات آن ها می پردازید، در واقع شما نقش سرویس گیرنده یا همان کلاینت را بازی می کنید.همچنین سیستمی هایی که تحت شبکه به شما این خدمات را ارائه می کنند، سرور یا سرویس دهنده نام دارند.

انواع سرورهای بر اساس زیرساخت:

ـ سرور اشتراکی: 

این نوع سرورها همانطور که از نامش پیداست دارای منابع اختصاصی نبوده و دارای محدودیت سخت افزاری هستند. در واقع در این سرورها ممکن است چندین سایت یا هاست وجود داشته باشد و مشکل سایت‌ها ممکن است بر روی سایت‌های دیگر تاثیر بگذارد. به طور کلی این سرورها به‌صورت مشترک در اختیار کاربران قرار می‌گیرند.

از معایب سرورهای اشتراکی می توان به محدود بوده منابع و همچنین امنیت پایین اشاره کرد. به همین دلیل این سرورها برای شرکت ها و سازمان های بزرگ مناسب نیستند. در واقع تنها زمانی می توان از این سرورها استفاده کرد که شرکت کوچک و یا تازه تاسیس است و می خواهد در هزینه های خود صرفه جویی نماید. 

ـ سرور مجازی: 

در این نوع سرورها یک سرور فیزیکی با استفاده از نرم افزاری های مجازی سازی به بخش های کوچکتر تقسیم می شود. هر کدام از این بخش ها به طور مستقل به همراه سیستم عامل و اپلیکیشن های خود اجرا می شوند. 

البته لازم به ذکر است که منابع این نوع سرورها بسته به نوع سیستم مجازی ساز می تواند اختصاصی و یا اشتراکی باشد. البته نوع سخت افزار در این نوع سرورها نیز اهمیت دارد. در واقع این نوع سرورها حد واسط میان سرورهای اشتراکی و اختصاصی می باشد که در این صورت شما به منابع بیشتری دسترسی دارید.

در سرورهای مجازی، سایت‌هایی که روی یک سرویس‌دهنده و یا وب سرور قرار می‌گیرند، به مراتب کمتر از سایت‌های موجود در سرورهای اشتراکی هستند. به‌همین دلیل فضای بیشتری را در اختیار خواهید داشت. بسته به نوع مجزای ساز، منابعی که در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد می‌تواند کاملاً اختصاصی و یا مشترک باشد. هدف از ارائه سرور مجازی در واقع کاهش هزینه‌ها می‌باشد.

ـ اختصاصی:

این نوع سرورها بر خلاف سرورها اشتراکی برای وب سایت‌های پربازدید، شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ مانند فروشگاه‌های آنلاین که نیاز به امنیت، سرعت‌بالا، پهنای باند مناسب و دسترسی بالا برای نصب هرگونه نرم‌افزار یا ایجاد تغییرات دارند، مناسب می باشند.

کاربران این سرورهای اختصاصی در CPU، رم، فضای ذخیره سازی و پهنای باند کاملا اختصاصی میزبانی خواهند شد. خرید سرور اختصاصی برای توسعه دهندگان وب و اپلیکیشن یک انتخاب مناسب به حساب می آید زیرا برای نصب نرم‌افزار و ایجاد تغییرات محدودیتی ندارند. مورد دیگری که باید در رابطه با این سرورها بدانید این است که هزینه سرورهای اختصاصی با توجه به نوع سیستم‌عامل، منابع و منطقه جغرافیایی متغیر است. این نوع سرور‌ها به علت انعطاف بالایی که دارند می‌توانند پاسخگوی نرم افزارهای متعدد و گوناگونی باشند که بر روی آنان نصب می‌شوند.

ـ سرور کولوکیشن یا دیتاسنتر:

سرور Colocation به امکان ارائه فضای رک،IP مورد نیاز، پهنای باند و تامین برق مورد نیاز تجهیزات شبکه و سرورها، گفته می شود که همه این خدمات برای نگهداری سخت‌افزار در دیتاسنتر است که توسط شرکت های ارائه کننده هاستینگ ارائه می شود.

در خدمات Co-Location (کولوکیشن)، سخت‌افزار و تجهیزات سروری شما به شرکت های هاستینگ تحویل داده خواهد شد، آنها نیز پس از تحویل آن ‌را در بستر شبکه دیتاسنتر نصب نموده و دسترسی‌ های لازم برای کنترل سرور را در اختیار شما قرار خواهند داد. با ارائه این خدمات از سوی شرکت های هاستینگ، ماهانه مبلغی به عنوان هزینه اجاره رک و همچنین در صورت انجام سایر خدمات از سوی خدمات گیرنده دریافت خواهد شد.

همانطور که گفته شد در این نوع سرور، سخت افزار‌ها مانند، هارد سرور، رم سرور و CPU سرور توسط کاربر خریداری شده و به دلخواه او نصب می‌گردد. تمامی نیازهای نرم افزاری سرور مانند نصب سیستم عامل و نصب نرم افزارها هم توسط کاربر صورت می‌پذیرد. همچنین مالک سرور اجازه دسترسی به سرور را دارد. لازم به ذکر است که در کولوکیشن تنها هزينه‌های مربوط به نگهداری سرور از كاربر دريافت می‌شود که طبيعتاً هزينه‌ها به شكل چشمگيری كاهش می‌يابند. 

ـ سرور Cloud یا ابری:

این سرورها که از قابلیت اطمنیان بالایی برخوردار بوده همان سرورهای مجازی اختصاصی هستند که در زیرساخت رایانش ابری ایجاد و مدیریت می شوند. فضای کلود به تعداد نامحدودی از دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا به عنوان یک سیستم واحد عمل کنند. این سرورها مقیاس‌پذیری و هزینه کمتری نسبت به سرورهای دیگر مانند سرور اختصاصی دارند.

سرور ابری از مشکلات سخت افزاری که ممکن است در سرورهای فیزیکی رخ دهد به دور بوده و پایدارترین گزینه برای شرکت هایی است که می خواهند هزینه کمتری داشته باشند. سرورهای ابری سرویس سریع‌تری ارائه می‌دهند در نتیجه با هزینه مشابه سرور فیزیکی منابع و خدمات سریع‌تری دریافت خواهید کرد. همچنین بروزرسانی آن بسیار آسان و سریع است.

انواع سرور :

ـ Web سرور:

وب سرورها نرم افزارها یا سخت افزارهایی هستند که امکان دسترسی به محتوا را از طریق اینترنت فراهم می کند. این نوع سرور، همانطور که از نامش پیداست، مخصوص میزبانی وب سایت ها می باشد و با استفاده از سرویس های خاص ارتباط بین آدرس ها و کاربران شبکه های اینترنتی را با صفحات وب فراهم می نماید. درواقع کاربرد آن به طور ویژه در حوزه ی وب هاستینگ و راه اندازی سایت می باشد.

ـ Standelone سرور:

به سروری گفته می شود که هیچ وابستگی به منبع خارجی ندارد و بدون این وابستگی به کاربران خود خدماتی را ارائه می نماید. در واقع این سرورها زیرشاخه و یا زیرساخت یک شبکه بزرگتر محسوب نمی شود.

ـ Name سرور:

Name Server ها قسمت مهم Domain Name System یا DNS هستند که وب سایت ها با استفاده از آنها امکان استفاده از نام دامنه را به جای آی پی آدرس ها می دهند.

ـ Printer سرور:

کامپیوتر یا دستگاهی است که از طریق شبکه به یک یا چند پرینتر و تعدادی کلاینت متصل شده و پس از دریافت فرمان پرینت از کلاینت ها آن را به پرینتر مناسب منتقل می کند. Fax Server نیز مشابه با این سرور است که تفاوت آن ارتباط با دستگاه های فکس بجای پرینتر است.

ـ Fax سرور:

همانطور که گفته شد دقیقه مشابه Printer Server می باشد.

ـ Proxy سرور:

این سرورها در واقع واسط میان کلاینت ها و سرورهای دیگر هستند و هنگامی که کاربر بخواهد اطلاعاتی چون فایل، صفحات وب و سایر منابع را از سرور دیگری دریافت کند، به  proxy server متصل می شود. 

ـ Sound سرور:

سروری که دسترسی و استفاده از ابزارهای صوتی همچون کارت صدا را مدیریت می کند.

ـ Application سرور:

سروری است که توانایی اجرای برنامه های نرم افزاری خاصی را داشته و کاربران از روی کامپیوتر های خود می توانند به نرم افزارها دسترسی داشته باشند.

ـ Database سرور:

 این مدل معمولا در اختیار سازمان های بسیار بزرگ قرار داده می شود و به صورت است که Database مورد استفاده یک نرم افزار یا سرویس که توسط کاربران بر روی کامپیوتر های آن ها مورد استفاده قرار می گیرد، بر روی سرور قرار می گیرد و تمام کاربران و کامپیوتر های متصل از یک دیتابیس مشترک که بر روی سرور می باشد، استفاده می کنند و اطلاعات نیز به صورت یکپارچه و متمرکز ذخیره سازی و پردازش می گردد.

ـ File سرور:

فایل سرور، سیستم مدیریت و ذخیره سازی فایل است و سروری است که دسترسی به فایل‌ها را فراهم می‌کند یعنی به عنوان مکان ذخیره سازی مرکزی فایل است که چندین سیستم می‌توانند به آن دست یابند. در واقع فایل های مورد نیاز یک مجموعه بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران مختلف از کامپیوتر های مختلف می توانند به فایل ها دسترسی داشته باشند که امکان محدود کردن دسترسی ها برای هر کاربر به صورت ویژه نیز وجود دارد.

ـ Game سرور:

علاقه مندان به بازی های کامپیوتری می توانند به این سرورها متصل شده و به صورت آنلاین به انجام بازی های گروهی بپردازند. این نوع سرور درواقع Application Server هایی هستند که تنها برای بازی استفاده می شوند.

ـ Home سرور:

سروری برای منازل مسکونی است که از طریق یک شبکه خانگی و اینترنت به سایر دستگاه های داخل خانه خدمات ارائه می دهد.

ـ Media سرور:

این نوع از سرور مربوط به اشتراک Media می باشد. برای مثال یک ویدیو یا فایل صوتی بر روی سرور قرار می گیرد و کاربران می توانند بدون نیاز به دانلود فایل آن را بر روی کامپیوتر خود مشاهده کنند.

ـ Communication سرور:

از این سرور برای راه اندازی سرویس های ارتباطی استفاده می شود. که در آن هر کاربر و یا کامپیوتر به عنوان یک end point می توانند با اتصال به سروری که برای این منظور راه اندازی شده است با دیگر کاربران در ارتباط باشد و متن ها موارد مورد نیاز را به کاربر یا end point مقابل خود ارسال کند، که میزان دسترسی ها و ارتباطات هر فرد با افراد دیگر نیز توسط سرویس های  امنیتی کنترل می گردد.

ـ Computing سرور:

این سرور برای انجام پردازش و محاسبه استفاده می گردد، به این صورت که در زمانی که پردازنده های یک کامپیوتر برای پروسه یا کاربری خاصی کافی نمی باشند، می توان با اتصال این کامپیوتر به یک سرور دیگر از پردازنده های سرور نیز در کنار پردازنده های کامپیوتر کاربر استفاده نمود.

ـ Mail سرور:

این سرورها همانطور که از نامشون پیداست برای ارسال ایمیل استفاده می شوند. به این صورت که بر روی سرور یک سرویس ارسال ایمیل یا WebMail قرار می گیرد و خدمات و تراکنش های ارسال ایمیل از طریق آن سرور انجام می گردد.

سیستم عامل سرور و انواع آن:

سرور ها دارای نرم افزار و سیستم عامل های مختص به خود هستند که بر روی این کامپیوتر ها نصب می شود. از این جمله سیستم‌ عامل‌‌ سرور می توان به سیستم عامل های های مختلف Linux و Windows Server اشاره کرد. به همین دلیل در هنگام نصب سیستم عامل سرور باید به کاربرد سرور و نرم افزار هایی که بر روی آن نصب شده است توجه داشت. از جمله این سیستم عامل ها می توان به: 

ـ لینوکس: پر استفاده ترین سیستم عامل در دنیای میزبانی وب به حساب می آید و از دلایل آن می توان به رایگان بودن و متن باز بودن آن اشاره کرد. این حالت باعث می شود که ارتقای نرم افزاری و کارهای مدیریتی به سادگی و بدون نیاز به موارد اضافی انجام شود. و تمامی توزیعات لینکوس مانند CentOS، Fedora Core و Debian را شامل می شود.

ـ ویندوز: مطمئنا اکثراً با این سیستم عامل آشنایی دارید و با یک رابط گرافیکی رو به رو هستید که شباهت زیادی به کامپیوتر خانه تان دارد. اگر شما پروژه ای دارید که آن را با استفاده از تکنولوژی ASP.NET نوشته اید شما نیاز دارید برای اجرای آن از ویندوز سرور استفاده کنید. تمامی ورژن های مختلف ویندوز مانند windows 7 , 8 , 10 وwindows server  را شامل می شود .

منبع : سرور چیست

هارد سرور چیست؟

مطمئنا شما تا به حال تعداد زیادی هارد را جهت مصرف شخصی خریداری کرده اید و با نحوه خرید آن ها آشنایی دارید، اما وقتی صحبت از هارد سرور به میان می آید، موضوع کمی پیچیده تر می شود. به همین دلیل نیاز است هنگام خرید هارد سرور نکات خاصی را رعایت کنید. ما در این مقاله سعی داریم تا شما را با این نکات آشنا نماییم، زیرا هارد یکی از اجزاء ضروری و مهم در سرورها به شمار می رود، به طوری که می بایست با کمترین تأخیر به درخواست ها پاسخ داده و سطح بالایی از یکپارچی را برای داده فراهم نماید.

در واقع هارد سرور به هاردی گفته می شود که بر روی سرور قرار گرفته و از آنجا که سرورها به عنوان هسته اصلی ذخیره دیتا در شبکه به حساب می آیند، هاردهای نصب شده بر روی آنها نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند.

به طور کلی هاردها به طور مداوم داده ها را می خواند و می نویسد بنابراین باید حداقل تأخیر، حداکثر قابلیت اطمینان، سرعت و عملکرد را فراهم نماید. در زیر به مهمترین علل وجود هارد سرور می پردازیم:

ـ قابلیت اطمینان: از دست دادن داده های غیر قابل بازیابی می تواند ضررهای چند میلیونی را به یک کسب و کار وارد نماید.
ــ عملکرد: سرورها برای رسیدگی به چندین درخواست طراحی شده اند که باید سریع پردازش شوند.
ـ زمان پاسخ: کاربران مجبور نیستند منتظر بمانند تا درخواست های آنان پردازش شود.

شما می توانید برای خرید هارد سرور بر روی لینک کلیک کنید.

آیا می توان از هاردهای معمولی به جای هارد سرور استفاده کرد؟

مطمئناً استفاده از این هارد ها ارزان تر و مقرون به صرفه تر خواهد بود اما نکته قابل توجه این است که آن ها برای استفاده در سرور طراحی نشده اند. حالا بریم به بررسی چند دلیل برای رد این موضوع:

به عنوان مثال، یک HDD معمولی مقاومت کمی در برابر لرزش هایی که ممکن است سرور به آن وارد نماید دارد. به عبارت دیگر، شوکی که HDD سرور می تواند بدون هیچ گونه صدمه ای تحمل کند را به هیچ وجه یک هارد معمولی نمی تواند تحمل کرده و صد در صد صدمه خواهد دید. علاوه بر این، HDD های معمولی دارای سطح بالایی از خطاهای غیر قابل بازیابی هستند و از دستورات کنترل کننده RAID پشتیبانی نمی کنند.

یک HDD معمولی در خانه بسیار خوب کار می کند، بنابراین فقط برای ایجاد فضای ذخیره سازی کوچک مانند تصاویر یا فیلم های خانگی مناسب هستند.

پس تفاوت هارد سرور با هارد معمولی شامل: 

1. مکانیزم خنک کردن، سنسورهای تشخیص و تصحیح لرزش و کنترل جریان هوا در هارد سرور با هارد معمولی فرق دارد.
2. ویژگی‌های بیشتری در زمینه error detection and correction دارد.
3. هارد سرور در دو نوع simple swap and hot swap وجود دارد. هارد سرور hot swap را می‌توان بدون خاموش کردن سرور، از سرور خارج و یا تعویض کرد. این هاردهارا هات پلاگ هم می‌نامند و معمولا اینترفیس SAS دارند. هارد Simple swap هارد معمولی است که شلف آبی رنگ دارد.
4. هارد سرور در زمینه پیکربندی RAID ویژگی‌های بیشتری دارد.
5. فریمور هارد سرور دارای error recover control (ECC) است که وظیفه کنترل خطا در محیط RAID را بر عهده دارد. 
6. هارد سرور، قابلیت اطمینان بیشتر و سرعت بیشتر و البته قیمت بیشتر هم دارند.
7. هارد سرور کارایی بیشتری دارد و می‌تواند همزمان چندین درخواست را پاسخ دهد.
8. زمان پاسخ به درخواست در هارد سرور کمتر است و البته طول عمر بیشتری دارد.
9. حافظه Cache بیشتری دارد.

با انواع هارد سرور که امروزه سرورها می توانند از آنها استفاده نمایند:

ـ SATA: سرعت این نوع از هارد ها بین 5400 دور در دقیقه و 7200 دور در دقیقه متفاوت است. این درایوها تقریباً مشابه HDD های معمولی هستند. 

ـ SATA RAID یا SATA RE: سرعت کار 7200 دور در دقیقه است. این درایوها از دستورات ویژه کنترل کننده RAID پشتیبانی می کنند.

ـ SAS: نوع خاصی از HDD با سرعت بسیار بالا (تا 15000 دور در دقیقه) برای ذخیره سازی داده های پر استفاده. 

حالا اولین کاری که باید انجام بدید این هست که تصمیم بگیرید چه نوع هاردی را خریداری نمایید.

SAS یا SATA:

به طور کلی هارد درایوهای SAS دارای قیمت بالاتری بوده و برای استفاده در سرورها و شبکه های بزرگ با پردازش اطلاعات بالا مناسب تر می باشند، در حالی که هارد درایوهای SATA ارزان تر بوده و برای ذخیره اطلاعات کامپیوتری مناسب می باشند. در ابتدا پهنای باند رابط SAS بیشتر از SATA بود.

اما در نسل 3 (SATA III) پهنای باند حداکثر 6 گیگابایت بر ثانیه و همچنین بیشتر از نسل دوم SAS است. امروزه سرورهایی با کنترل کننده نسل سوم SAS با پهنای باند تا 12 گیگابایت در ثانیه در دسترس هستند. در واقع درایوهای SATA برای ایجاد فضای ذخیره سازی مناسب هستند که به حداکثر عملکرد نیاز ندارند.

جهت آشنایی بیشتر به لینک مجاور مراجعه نمایید: تفاوت میان هارد درایوهای SAS و SATA

انواع هارد سرور از نظر تکنولوژی:

ـ HHD: این هاردها در وقاع دارای قطعات متحرکی هستند مانند پلاتر و هد که دیتا بر روی صفحات هارد ذخیره می شود. یکی از پارامترهای مهم در این هارد ها سرعت چرخش دیسک بوده که با RPM بیان می شود و دارای مقادیری چون 15000، 10000، 7200، 54000 هستند. هرچه RPM بیشتر باشد زمان تاخیر چرخش دیسک و زمان دسترسی کم می‌شود و نتیجه آن کارایی بالاتر و البته قیمت بیشتر است.

ـ SSD: هارد  SSD مخفف Solid State Drive است و برعکس HHD هیچ قطعه متحرکی ندارد در نتیجه هدی ندارد که برای خواندن و نوشتن دیتا حرکت کند و همین باعث افزایش طول عمر و سرعت آن می‌شود. پس سوال پیش می آید که دیتا کجا ذخیره می شود؟ SSD دیتا را روی حافظه فلش ذخیره می‌کند. ظرفیت SSD ها بین ۱۲۰ گیگابایت تا ۲ ترابایت و قیمت آنها ۲ تا ۴ برابر هاردهای SATA است.

ـ NVMe: مخفف Non-Volatile Memory Express است که در سال ۲۰۱۳ عرضه شد. NVMe نوعی SSD است که روی اسلات PCIe مادربورد نصب می‌شود. PCIe سرعت بالایی دارد و در هاردها سرعت را به ۳۲Gb/s و پهنای باند و توان عملیاتی را به ۳.۹GB/s می‌رساند. کاربرد آن در گیمینگ و ادیت ویدئو با رزولوشن بالا است.

هر آنچه در رابطه با هارد های SSD باید بدانید:

همانطور که در بالا گفته شد هاردهای SSD برعکس HHD ها هیچ قطعه متحرکی نداشته و در نتیجه از سرعت و کارایی بالاتری برخوردارند. همچنین SSD ها دارای ویژگی های خاصی هستند که سبب افزایش سرعت و کارایی سیستم خواهد شد.

از جمله مزایای هارد های SSD:

ـ کارایی بالاتر و زمان تاخیر بهتر

ـ کاهش زمان بوت شدن سیستم

ـ اجرا و بارگذاری انواع نرم افزار به صورت بی وقفه

ـ پشتیبانی از رابط ورودی / خروجی DDR4

ـ سرعت بالای کپی انواع فایل‌ها

ـ کاهش مصرف انرژی و تولید گرما

ـ قابلیت اطمینان بالا؛ پایداری و ماندگاری اطلاعات

ـ پشتیبانی از RAID

ـ حفاظت از سرمایه

معایب هارد های SSD:

ـ از معایب این هارد های متوان به قیمت بالای آن نسبت به HHD ها اشاره کرد.

انواع هارد سرور بر اساس اندازه:

اندازه هارد سرورها که با عنوان فرم فاکتور درایو هم بیان می‌شود شامل دو دسته است ۳.۵ و ۲.۵ اینچی که به ترتیبLFF و SFF نام دارند.

اندازه ۳.۵ اینچی یا LFF رایج‌ترین اندازه برای هارد است و ظرفیت مناسبی برای ذخیره دیتا در اختیارتان می‌گذارد. این اندازه در سرورهایی که حجم دیتا زیاد است توصیه می‌شود. البته لازم به ذکر است هارد ۳.۵ اینچی در مقایسه با هارد ۲.۵ اینچی، مصرف برق بیشتری دارد. قیمت هارد ۳.۵ اینچی در کنار ظرفیت بالایی که دارند باعث می‌شود هزینه ذخیره هر گیگ دیتا، به صرفه باشد.

هاردهای SSD در اندازه ۲.۵ اینچی در بازار هستند و برای آنها می‌توانید از مبدل ۳.۵ اینچی استفاده کنید تا در سرور جای گیرد. ظرفیت هارد ۲.۵ اینچی در مقایسه با ۳.۵ اینچی کمتر است و اصولا در قیمت بیشتر و سرعت بالاتر معروفند.

آشنایی با ویژگی ها مهم در هارد سرورها:

اگر به قسمت محصولات در سایت مسترشبکه مراجعه کرده و بر روی هارد سرور اچ پی کلیک کنید با انواع مختلفی از این هاردها مواجه خواهید شد. مطمئنا شما هم می خواهید بدانید که تفاوت میان آنها چیست؟ پس به مثال زیر توجه کنید:

 همانطور که مشاهده می کنید هارد سرور اچ پی 300GB SAS 12G 15K SFF دارای اعدادی است که ممکن است با آنها آشنایی نداشته باشید پس در ادامه با ما همراه باشید.

1ـ فرم فاکتور هارد:

فرم فاکتور هارد به طور مستقیم ظرفیت سرور و بهره وری انرژی شما را تعیین می کند. در حال حاضر، فقط دو اندازه دیسک در دسترس است یعنی 3.5 ″ و 2.5 ″ ،که به عنوان LFF و SFF شناخته می شوند. نوع 3.5 ″ آن پرکاربردترین اندازه است که به شما این امکان را می دهد تا حداکثر مقدار داده را قرار دهید. هارد دیسک های 4 ترابایتی 3.5 اینچی معمولاً برای سرورهایی که نیاز به حافظه بیشتری دارند توصیه می شود.

اما نکته منفی این است که آنها مصرف انرژی بیشتری نسبت به درایوهای 2.5 اینچی دارند. همچنین توجه داشته باشید که هارد SSD در این فرم وجود ندارد اما می توانید از یک آداپتور 3.5 اینچی مخصوص استفاده کنید. 

2.5 ″ یک اندازه معمول برای HDD لپ تاپ و یک SSD مبتنی بر SATA معمولی است، اگرچه اندازه این درایوها فقط یک اینچ کوچکتر است، اما در مقایسه با نوع 3.5 اینچی مصرف بسیار کمتری دارد. در حال حاضر، حداکثر حجم این درایوها در حدود 2 ترابایت است. در این مثال هارد ما از نوع 2.5 اینچی یعنی SFF است.

2ـ سرعت چرخش هارد دیسک یا RPM:

RPM مخفف Revolutions per minute به معنی چرخش در دقیقه و برای بررسی سرعت یک هارد درایو است. یک هارد دیسک استاندارد، درون خود یک دیسک چرخان دارد و RPM چرخش این دیسک در دقیقه را اندازه گیری می کند. هرچقدر این سرعت چرخش بالاتر باشد، سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات در هارد بالا خواهد رفت. پس در حین خرید هارد دیسک باید به این موضوع دقت کافی داشته باشید. با افزایش دور در دقیقه ، سرعت هارد دیسک شما نیز افزایش می یابد. بنابراین یک هارد دیسک با RPM بالاتر نشان دهنده هارد دیسک سریعتر است.

برای مثال در اینجا ما هارد سروری با سرعت چرخش هارد دیسک 15k را داریم، یعنی دیسک این هارد 15000RPM (دور در دقیقه) سرعت دارد.

3ـ نرخ انتقال اطلاعات: 

این بخش عدد نشان دهنده سرعت انتقال اطلاعات توسط Interface درایو می باشد. برای مثال در این هارد سرعت انتقال اطلاعات 12G می باشد. عموماً هارد ها با دو سرعت 6G و 12G یافت می شوند.

4ـ نوع هارد: 

این بخش نشان دهنده نوع هارد می باشد که در بالا به طور کامل در رابطه با آن توضیح داده شد.

5ـ ظرفیت هارد: 

این مهمترین مشخصه هر درایو است یعنی ظرفیت هارد. مهم نیست که هارد شما از نوع HDD باشد یا SSD ، خانگی یا سازمانی. درایوهای 3.5 اینچی تا 14 ترابایت اطلاعات ذخیره می کنند، در حالی که درایوهای 2.5 اینچی در حدود 2-4 ترابایت می توانند اطلاعات ذخیره نمایند. لازم به ذکر است که اصلا خرید بیشترین ظرفیت مزیت محسوب نمی شود.

برای مثال برای یک سرور 4 ترابایتی بهتر است، 4 هارد 1 ترابایتی و یا 2 درایو 2 ترابایتی خریداری شود. زیرا با این کار قابلیت اطمینان و افزونگی ایجاد شده و به شما این امکان را می دهد تا RAID ایجاد کنید و سرعت خواندن / نوشتن را افزایش دهید یا برای جلوگیری از از دست دادن اطلاعات، یک درایو پشتیبان تهیه کنید.

طبقه بندی هارد دیسک ها بر اساس حجم کاری:

1ـ حجم کاری (Enterprise (performance optimized:

هارد سرورهای  Enterprise یعنی SAS 15K & 10K می‌توانند بالاترین سطح از کارایی و قابلیت اطمینان را برای اپلیکیشن‌های mission-critical و I/O-intensive فراهم کنند.

2ـ حجم کاری (Midline (capacity optimized:

هارد سرورهای Midline یعنی SAS/SATA 7.2K می‌توانند ظرفیت، کارایی و قابلیت اطمینان بالایی را برای اپلیکیشن‌های business-critical و I/O-intensive فراهم کنند. این هارد سرور hp علاوه بر صرفه اقتصادی، بیشترین ظرفیت سخت‌افزاری را با قابلیت اطمینان فراهم می‌کند.

اگر برای سرورهای خود و تامین نیازهای حجم ذخیره‌سازی رو به رشدتان، به هارد درایوهای قابل اطمینان، مقرون‌به‌صرفه و ظرفیت بالا نیاز دارید، اچ پی، هارد درایوهای سروری Midline را با بالاترین ظرفیت، کارایی و قابلیت اطمینان برای اپلیکیشن‌های دیتاسنترها پیشنهاد می‌دهد که حجم زیادی از اطلاعات را ذخیره می‌کنند.

3ـ حجم کاری Entry:

HDDهای Entry برای اپلیکیشن‌های non-critical مناسبند که ظرفیت بالایی را با کمترین هزینه به ازای هر گیگابایت فراهم می‌کنند.

کدام برند هارد سرور برای خرید مناسب تر است:

هارد سرورها در برندهای مختلفی از جمله، HP، Dell، IBM و Seagate تولید و به بازار عرضه می شوند. در ایران از هارد سرورهای Seagate و HP بیشتر از سایر برندها استفاده می شود. از آنجا که سرورهای HP یکی از پرطرفدارترین سرورها در ایران است، این هاردها در انواع مختلفی برای انواع سرور HP تولید شده اند.

اما همانطور که می دانید یکی از پر طرفدارین سرورها در جهان سرورهای HP هستند و به همین دلیل بهتر است از هارد سرور مخصوص به خود استفاده نمایید. زیرا این هاردها پس از تولید تحت سخت ترین آزمایشات با سایر تجهیزات ساخته شده در شرکت HP قرار گرفته اند.

آشنایی با تجهیزات ذخیره سازی HP:

محصولات اچ پی در زمینه ذخیره سازی و استوریج عبارتند از:

1. HDD ها
2. SSD ها
3. کنترلرهای اچ پی
4. HBA های اچ پی

ویژگی های HP HHD:

به طور کلی هارد درایوهای HPE برای ارائه‌ی بهینه‌ی عملکرد، قابلیت اطمینان، سازگاری و امنیت داده‌ها در پلتفرمهای سرور و ذخیره‌ساز storage) HPE) طراحی شده‌اند تا برای هر نوع کاری در شرکتهای کوچک گرفته تا شرکت های بسیار بزرگ، انتخاب ارجح هر شخصی باشند.

در واقع این هارد ها به منظور به حداکثر رساندن هر دو مورد عملکرد (functionality) و سازگاری (compatibility) با سرورهای HPE ProLiant Rack و Tower، پلتفرمهای خانواده‌ی Apollo، Blade وSynergy طراحی شده است. رد درایوها که در ابعاد ۳.۵ اینچی (LFF) و ۲.۵ اینچی (SFF) هستند، طبق استانداردها عمر مفید یک سال دارند. بسته به نوع استفاده از هاردها و حساسیت محیطی که از آنها استفاده می‌کنید، باید عمر مفید هارد درایوها را همواره مورد توجه قرار دهید.

از جمله ویژگی های این هارد سرورها می توان به: 

ـ افزایش عملکرد: این هاردها با هدف ارائه بهترین کارایی در سرورهای HPE، توسعه یافته‌ و تحت پروسه سخت‌گیرانه‌ای، ناسازگاری آن‌ها با فریمور و سیستم‌عامل نیز برطرف شده است.

ـ قابلیت های استاندارد: این هاردها از پروسه کنترل کیفیت بهره می‌برند که کارایی و اطمینان مورد نیاز شما را در حجم‌های کاری مختلف فراهم می‌کنند.

ـ قابلیت اطمینان و امنیت: هارد درایو های سروری اچ پی دارای ویژگی HPE Digitally Signed Firmware یا HPE DS هستند که با استفاده از آن می‌توانید از دسترسی غیر مجاز به اطلاعات خود جلوگیری کنید. HPE DS این امنیت و اطمینان را فراهم می‌کند که Firmware درایو از منبع معتبری تامین شده و خطری آن را تهدید نمی‌کند و از سیستم در مقابل حملات مخرب محافظت می‌کند و از دسترسی‌های غیرمجاز به داده‌های شما جلوگیری می‌کند. 

برای محافظت پیشرفته از داده‌ها و همچنین رمزگذاری آنها، مشتریان باید کنترلرهای HPE Smart Array خود را با HPE Smart Array Secure SR Encryption استفاده کنند. این راهکار رمزگذاری کنترلرمحور برای سرورهای اچ پی در نظر گرفته شده که داده‌های موجود در هر نوع استوریج متصل به سیستم، محافظت می‌کند. این راهکار با مقررات سختگیرانه HIPAA و Sarbanes-Oxley مطابقت دارد.

ـ هشدار قبل از خرابی: با ارتباطی که بین SMART Array Controller و Systems Insight Manager وجود دارد، SMART در هارد درایوهای HPE قادر به پیش‌بینی خرابی‌های احتمالی می‌شود. پس اگر در یکی از درایوها خطایی رخ دهد، Smart Array Controller و System Insight Manager و یا SMART hard disk drive، شما را از آن باخبر خواهند کرد تا بتوانید قبل از خرابی و Fail شدن هارد، اقدام به جایگزینی هارد درایو کنید.

ـ سازگاری: ساده‌سازی طرح‌ریزی درایوهای هارد و استانداردسازی درایوهای هارد در سرور HPE و راه‌های ذخیره‌سازی حاملهای (carrier) درایوهای هارد معمول

ـ Smart Carrier: درایوهای هارد HPE با Smart Carrierها برای ایجاد واسط جهت برقراری ارتباطهای حیاتی و مدیریت اطلاعات طراحی شده‌اند. آیکونهای LEDهای نشاندهنده‌ی وضعیت سیستم و یک حلقه‌ی فعالیت در حال چرخش که فرآیند نوشتن داده (data-writing) را منعکس می­ کند، وضعیت فعلی سیستم را به کاربران نشان می­ دهند.

یک چراغ LED آبی واقع در پشت دسته (handle) می­تواند به شکل remotely و از راه دور فعال شود تا در حالی که یک آیکون حذف نشدنی (do-not-remove) که در دکمه‌ی eject محل جایگذاری درایو (tray) قرار دارد روشن می­شود تا به کاربران هشدار دهد که حذف درایو باعث از بین رفتن داده‌ها یا اصطلاحاً data loss می­ شود، کاربران را به سمت یک محل خاص جایگذاری درایو (tray) هدایت کند.

انواع HPE HHD ها بر اساس حجم کاری: 

هارد سرورها  اچ پی برای هر حجم کاری، کارایی را به همراه یکپارچگی داده و امنیت فراهم می‌کنند و کمترین هزینه را به ازای هر گیگابایت دارند. این هارد درایوها دو رابط کاربری دارند: (SAS 12G) و (SATA 6G) و همچنین در دو شکل ظاهری (SFF 2.5″) و (LFF 3.5″) در دسترس هستند.

منبع : راهنمای خرید هارد سرور 

در این مقاله قصد داریم در رابطه با تعریف Raid، انواع، مزایا و کاربردهای آن صحبت کنیم. پس در ادامه همراه ما باشید.

تاریخچه Raid:

تاریخچه ریدها به سال 1978 برمی گرده و توسط سه دانشمند با نام های دیوید پترسون و رندی کتز و گارث آلن گیبسون برای اولین بار مطرح شد. Gus German و Ted Grunau از شرکت Geac Computer Corp برای اولین بار به چنین ایده‌ای تحت عنوان MF-100 اشاره کرده بودند. البته Norman Ken Ouchi از IBM هم در سال ۱۹۷۷، تکنولوژی که بعدها به عنوان RAID 4 شناخته شد، به ثبت رسانده بود.

در سال ۱۹۸۳ شرکت Digital Equipment Corp درایوهایی را وارد بازار کرد که RAID 1 بودند و در سال ۱۹۸۶، IBM بار دیگر اختراعی را به ثبت رساند که عنوان RAID 5 را پیدا کرد. و در نهایت پترسون و کتز و گیبسون با توجه به آنچه که شرکت‌هایی چون Tandem Computers و Thinking Machines و Maxstor انجام داده بودند، موفق به ارایه رده‌بندی RAID خود شدند.

زمانی که در سال ۱۹۸۸ سطوح و انواع RAID لیست شد و بر تکنولوژی‌هایی که قبلا هم استفاده شده بود نامی نهاده شد، تکنولوژی محبوبی ایجاد شد که دست تولیدکنندگان عرصه ذخیره سازی داده را برای تولید محصولات بیشتری در زمینه RAID باز گذاشت.

Raid چیست؟

RAID فن آوری است که برای افزایش کارایی و قابلیت اطمینان در ذخیره سازی داده ها استفاده می شود. RAID مخفف (Redundant Array of Inexpensive Disks) و یا (Redundant Array of Independent Drives) می باشد. یک سیستم RAID از دو یا چند درایو که به صورت موازی کار می کنند تشکیل می شود. این درایوها می توانند به صورت هارد دیسک بوده و یا از SSD ها تشکیل شوند. به طور کلی سطوح مختلفی از RAID وجود دارد که هر یک از سطوح RAID ویژگی های خاص خود را دارد که شامل:

1ـ تحمل خطا: ادامه فعالیت با یک یا دو خرابی دیسک

2ـ کارایی: که تغییر در سرعت خواندن و نوشتن کل آرایه را در مقایسه با یک دیسک واحد نشان می دهد.

3ـ ظرفیت: ظرفیت آرایه بستگی به سطح RAID دارد و همیشه به اندازه دیسک های عضو RAID مطابقت ندارد. برای محاسبه ظرفیت نوع RAID خاص و مجموعه ای از دیسک های عضو می توانید از یک ماشین حساب آنلاین RAID استفاده کنید.

مزایای RAID بندی: 

ریدبندی مزایایی دارد که به شرح زیر است:

• صرفه‌جویی در هزینه: امکان استفاده از هارد دیسک های ارزان وجود دارد.
• استفاده از چند هارد در قالب یک RAID: سبب افزایش عملکرد خواهد شد.
• افزایش سرعت و قابلیت اطمینان

رید کنترلر (RAID controller) چیست؟

در واقع رید کنترلر یک کارت و یا تراشه است که بین سیستم عامل و درایوهای ذخیره سازی که معمولا هارد دیسک ها می باشند، قرار می گیرند. این رید ها می توانند حجم زیاد داده را مدیریت کرده و یا عملکرد هارد دیسک را بهبود بخشند. البته لازم به ذکر است اکثر رید کنترلر ها توانایی انجام هر دو کار را دارند.

رید کنترلر های معمولی سبب redundancy در SSD ها می شود اما عملکرد آن را بهبود نمی بخشند. اما رید کنترل هایی که مخصصوص SSD ها می باشند سبب بهبود عملکرد redundancy و عملکرد می شوند. Raid controller ها می توانند یک هارد درایو را به چندین هارد درایو تقسیم کنند. این کار سبب حفاظت از داده و همچنین redundancy خواهد شد. برای ارتباط بین سرورها و تجهیزات ذخیره سازی مانند ATA, SCSI, SATA, SAS و کانال های فیبر در سرور ها از کارت HBA استفاده می کنند.

رید کنترلر ها بر اساس نوع درایو SAS یا SATA، تعداد پورت، تعداد درایوهایی که می تواند پشتیبانی کنند، سطح RAID، سبک معماری رابط و مقدار حافظه طبقه بندی می شوند. به عنوان مثال ، این بدان معنی است که یک رید کنترلر SATA روی یک SAS کار نمی کند و یک کنترلر Raid 1 نمی تواند به یک Raid 10 تغییر یابد.

روش های ذخیره سازی رید:

روش های اصلی ذخیره داده در Array عبارتند از: 

ـ Striping :

 تقسیم جریان داده به بلوک های (Blocks) با اندازه مشخص (به نام اندازه بلوک سایز (Block size)) و سپس نوشتن این بلوک ها در یک RAID یک به یک. این روش ذخیره سازی داده ها روی عملکرد تأثیر می گذارد.

ـ Mirroring:

Mirroring یک روش ذخیره سازی است که در آن نسخه های یکسان داده به طور همزمان در اعضای RAID ذخیره می شوند. این نوع قرارگیری داده ها روی تحمل خطا و همچنین عملکرد تأثیر می گذارد.

ـ Parity:

یک روش ذخیره سازی است که از روش های نواری و کنترل استفاده می شود. در این تکنیک از تابعی استفاده می‌شود که هنگام بروز خرابی در یک هارد، بلاک از بین رفته را به کمک چکسام دوباره محاسبه می‌کند. البته لازم به ذکر است امکان ترکیب این سه روش ذخیره سازی در رید وجود دارد و می‌توانید بر اساس نیازتان در رابطه با امنیت و کارایی، از ترکیب آنها استفاده کنید.

انواع سطوح RAID:

هفت سطح مختلف RAID وجود دارد که از RAID 0 تا RAID 6 را شامل می‌شود:

ـ RAID 0 چیست؟

در سیستم RAID 0 که دارای پیکربندی Striping یا نواری است داده ها به بلوک هایی تقسیم می شوند که در تمام درایوهای موجود در Array نوشته می شوند. با استفاده از چندین دیسک (حداقل 2) به طور همزمان، عملکرد عالی را در I/O (ورود و خروج داده) ارائه می دهد. در حالت ایده آل می توان با استفاده از چندین کنترلر و یک کنترل کننده در هر دیسک عملکرد را افزایش داد.

RAID 0 برای ذخیره داده‌هایی که حساس و مهم نیستند و و برای مواردی که به سرعت بالا در خواندن و نوشتن نیاز دارند، مناسب است مثل live streaming video و ادیت ویدئو که کارایی و سرعت مطرح است.

یکی دیگر از کاربردهای RAID 0 این است که Striping بدون ریداندنسی برای داده‌های موقتی، فضای چرک نویس فراهم می‌کند. همچنین در مواردی که کپی اصلی از داده موجود است و به راحتی از دستگاه‌های استوریج دیگر قابل ریکاوری است می‌توان از RAID 0 را استفاده کرد.

مزایا:

1ـ RAID 0 هم در کارهای خواندن و هم در نوشتن عملکرد عالی دارد.

2ـ از تمام ظرفیت ذخیره سازی استفاده می شود.

3ـ اجرای این فناوری آسان است.

مضرات:

1ـ RAID 0 تحمل خطا را ندارد. برای مثال اگر یک درایو خراب شود، تمام داده های موجود در RAID 0 از بین می روند. نباید از آن برای سیستم های مهم استفاده کرد.

موارد استفاده:

RAID 0 برای ذخیره سازی داده هایی کم اهمیت که باید با سرعت بالا خوانده و یا نوشته شوند، مانند ایستگاه روتوش تصویر یا ویرایش فیلم ایده آل است.

ـ RAID 1 چیست؟

داده ها در دو درایو به صورت آینه ای ذخیره می شوند یعنی دارای پیکربندی Mirroring است که این عامل سبب می شود، اگر یک درایو از کار بیافتد، کنترلر از درایو داده یا درایو آینه برای بازیابی داده استفاده می کند و به کار خود ادامه می دهد. برای ایجاد RAID1 حداقل به دو درایو نیازمند هستید.

RAID 1 برای محیط‌هایی مناسب است که به کارایی و دسترس پذیری بالا نیاز دارند مانند اپلیکیشن‌های Transactional و سیستم عامل ها و ایمیل ها. RAID 1 همچنین در اپلیکیشن هایی که به سرعت خواندن بسیار سریعی نیاز دارند مناسب است. اگر درایوهای اصلی آرایه خراب شود، ترافیک به درایوهای ثانویه یا میرور شده و بکاپ شده سوییچ می‌کند.

یکی دیگر از کاربردهای RAID 1 استفاده در آرشیو داده است یعنی جایی که از دست رفتن اطلاعات، غیرقابل قبول است.

مزایا:

1ـ RAID1 سرعت خواندن و نوشتن عالی را ارائه می دهد که قابل مقایسه با یک درایو منفرد است.

2ـ در صورت خرابی درایو، داده ها باید در درایو تعویض کپی شوند.

3ـ RAID1 یک فناوری بسیار ساده است.

مضرات:

1ـ نقطه ضعف اصلی این است که ظرفیت ذخیره سازی مؤثر تنها نیمی از کل ظرفیت درایو است زیرا همه داده ها دو بار نوشته می شوند.

2ـ راه حل های نرم افزاری RAID1 همیشه اجازه تعویض درایو خراب را نمی دهد. این بدان معناست که تعویض درایو خراب تنها پس از خاموش کردن رایانه ای که به آن وصل شده است امکان پذیر می باشد.

3ـ برای سرورهایی که به طور هم زمان به چند کاربر متصل است، ممکن است مناسب نباشد. زیرا چنین سرورهایی باید از قابلیت Hot swapping پشتیبانی کنند.

موارد استفاده:

RAID1 برای ذخیره سازی اطلاعات بحرانی به عنوان مثال سیستم های حسابداری ایده آل است. همچنین برای سرورهای کوچک که در آن فقط از دو درایو داده استفاده می شود نیز مناسب می باشد.

ـ RAID 2 چیست؟

RAID 2 که استفاده از آن امروزه منسوخ شده است دارای پیکربندی Striping است و برخی دیسک ها اطلاعات ECC یا Error Checking and Correcting را ذخیره می‌کنند. یعنی برای تامین امنیت داده از ECC استفاده می‌کند. همچنین از Hamming Code Parity استفاده می‌کند که فرم خطی از کد اصلاح خطاست.

ـ RAID 3 چیست؟

RAID 3 نیز امروزه کاربرد زیادی ندارد و از Byte Level striping  استفاده می کند و یک هارد دیسک را برای ذخیره اطلاعت parity اختصاص می دهد. رید ۳ نمی‌تواند پاسخگوی چندین درخواست همزمان باشد چون اطلاعات پریتی روی دیسک جداگانه قرار می‌گیرد و بلاک داده بین تمام هاردها تقسیم شده و روی هر هارد، روی مکان فیزیکی یکسان قرار می‌گیرد. پس در هر عملیات I/O باید روی همه دیسک ها کار انجام شود و معمولا هم نیاز به همگام سازی Spindle است.

اطلاعات ECC یه صورتی تعبیه شده است تا خطاها را تشخیص دهد. فرآیند دیتا ریکاوری با محاسبه اطلاعات ثبت شده روی دیگر درایوها انجام می‌شود. عملیات I/O همزمان روی همه درایوها انجام می‌شود و RAID 3 نمی‌تواند I/O را به صورت Overlap و هم پوشی انجام دهد و دقیقا به همین دلیل از این رو RAID 3 بهترین انتخاب برای سیستم ­­های تک کاربره با برنامه هایی است که نیاز به نواربندی بلند دارند.

RAID 3 و RAID 4 به سرعت با RAID 5 جایگزین شدند که در ادامه درباره آن توضیح خواهیم داد.

ـ RAID 4 چیست؟

این نوع رید هم مانند RAID 3 از استرایپ داده استفاده می‌کند و مشابه RAID 5 است یعنی دارای پیکربندی Parity Block-Level Striping است اما این نوارها بزرگ هستند. بدین معنی که می توان رکوردها یا نوارها را تنها از یک هارد خواند. این باعث می شود که بتوان عملیات I/O را با همپوشانی انجام داد. از آنجایی که عملیات نوشتن مجبور است هر بار درایو parity را به روز رسانی کند هیچ تداخلی در عملیات خواندن و نوشتن اتفاق نمی افتد. RAID 4 هیچ مزیتی نسبت به RAID 5 ندارد.

این رید در Random Read کارایی بالایی دارد و در Random Write کارایی به دلیل اینکه همه پریتی ها باید از یک دیسک خوانده شوند، کمتر می‌شود.

ـ RAID 5 چیست؟

RAID5 رایج ترین سطح RAID با امنیت بالا می باشد. این رید حداقل به 3 درایو نیاز دارد اما می تواند با حداکثر 16 درایو نیز کار کند.داده ها در تمامی درایو ها ذخیره می شوند. به این صورت که داده ها به صورت یکسان بین تمامی درایوها پخش و سپس ذخیره نمی شوند. بنابراین در صورتی که یکی از دستگاه ‌های ذخیره ‌سازی خراب شود، با اطلاعات موجود در هارد و اطلاعات parity ذخیره شده می‌توان اطلاعات سایر دستگاه ها را دوباره تولید نمود، در این نوع Raid استفاده از کنترلرهای سخت افزاری Raid توصیه می شود. معمولا در کنترلرهای سخت افزاری Raid در این نوع یک حافظه cache جهت افزایش بهره وری استفاده می شود.

مزایا:

1ـ ذخیره سازی داده کند اما بازخوانی داده ها سریع صورت می گیرد.

2ـ اگر درایو خراب شود، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسی دارید، حتی در حالی که درایو خراب جایگزین شده است، کنترلر ذخیره سازی داده های موجود در درایو جدید را دوباره بازسازی می کند.

مضرات:

1ـ خرابی بر روی توان کاری تأثیر گذار خواهد بود.

2ـ این یک فناوری پیچیده است. اگر یکی از دیسک های موجود در یک Array با استفاده از دیسک های 4TB از کار بیفتد و جایگزین شود، بسته به بار روی Array و سرعت کنترلر، بازیابی اطلاعات (زمان بازسازی) ممکن است یک روز یا بیشتر طول بکشد. البته اگر در همین زمان درایو دیگری خراب شود کل داده از بین خواهد رفت.

موارد استفاده:

RAID5 یک سیستم همه جانبه خوب است که با ذخیره سازی کارآمد، امنیت عالی و عملکرد مناسب همراه است. این برای سرورهای که تعداد محدودی از درایوهای داده را دارند ایده آل می باشد.

ـ RAID 6 چیست؟

RAID6 مانند RAID5 بوده اما داده برابر بر روی دو درایو نوشته می شود. این بدان معناست که حداقل به 4 درایو نیاز دارد و می تواند 2 درایو را که از کار افتاده اند را تحمل کند. البته احتمال خرابی دو درایو به صورت همزمان بسیار اندک است. اما اگر درایو در سیستم های RAID5 از بین برود و درایو جدیدی جایگزین آن شود، بازسازی درایو تعویض شده ساعت ها یا حتی بیشتر از روز طول می کشد.

اگر در این مدت نیز رید دیگری از بین برود، داده های شما نیز از بین خواهد رفت. اما در RAID6 این مشکل کاملا حل شده است. پس تعجب نکنید اگر RAID 6 را به نام RAID با بیت افزونه دوتایی (Double Parity RAID) ببینید که این نام، برگرفته از ساختار آن است. طبیعی است که کارایی نوشتن در RAID 6 در مقایسه با RAID 5 کمتر است و البته که هزینه بیشتری هم برای آن باید بپردازیم. RAID 6 را در SSD ها هم می‌توان استفاده کرد.

مزایا:

1ـ مانند RAID5، پردازش و انتقال داده بسیار سریع صورت می گیرد.

2ـ اگر دو درایو خراب شوند، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسی دارید، حتی اگر درایوهای خراب جایگزین شوند. بنابراین RAID6 نسبت به RAID5 از امنیت بیشتری برخوردار است.

مضرات:

1ـ ذخیره اطلاعات نسبت به RAID5 کندتر صورت می گیرد به طوری در برخی مقالات آمده است که حدوداً 20% کندتر صورت می گیرد.

2ـ خرابی درایو بر روی عملکرد تأثیر گذار می باشد اما باز هم قابل قبول است.

3ـ این یک فناوری پیچیده است. بازسازی Array ای که در آن یک درایو شکست خورده باشد می تواند مدت زیادی طول بکشد.

موارد استفاده:

RAID6  یک سیستم همه جانبه خوب است که با ذخیره سازی کارآمد، امنیت عالی و عملکرد مناسب همراه است. در سرورهایی و برنامه هایی که از بسیاری از درایوهای بزرگ برای ذخیره سازی داده استفاده می کنند، نسبت به RAID5 ارجحیت بیشتری دارد.

منبع : انواع مختلف رید

فیبر نوری چیست؟

فیبر نوری یا optical-fiber رشته باریک و بلندی از یک ماده شفاف مانند شیشه یا پلاستیک است که می تواند نوری را که از یک سمت وارد شده از سمت دیگر خارج کند. این کابل ها در یک لوله محافظ مناسب در محیطی که کابل نصب شده است، قرار می گیرند.

پهنای باند کابل های فیبر نوری بسیار بیشتر از کابل های معمولی می باشد، با فیبر نوری می توانید تلوزیون، تلفن، ویدئو کنفرانس و سایر داده ها را به آسانی با پهنای باند بالا تا حداکثر 10 گیگابیت منتقل کنید.

استفاده از کابل های فیبر نوری تقریباً روش جدیدی است که خانه و محل کار را به اینترنت متصل می نماید. وقتی اسمی از کابل های فیبر نوری به میان می آید، اولین چیزی که به ذهن هر کسی خطور می کند سرعت بالای انتقال می باشد. در واقع ، کابلهای فیبر نوری که برای اینترنت استفاده می شود دارای سرعت بالایی به خصوص در مسافت های طولانی هستند.

در واقع فیبر نوری اطلاعات را بصورت سیگنال های الکتریکی یا الکترومغناطیسی ارسال نکرده بلکه اطلاعات را بصورت نور با طول موج لیزر ارسال می کند. بنابراین، شما از یک طرف سیگنال دیتای خود را به پالس های نوری تبدیل و بصورت ۰ و ۱ نوری ارسال کرده و از طرف دیگر این صفر و یک ها را تشخیص داده و به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کند.

تاریخچه کابل فیبر نوری:

از طرفی دیگر ایده استفاده از شکست برای هدایت نور برای اولین بار در سال 1840 توسط Daniel Colladon و Jacques  Babinet در پاریس پیشنهاد شد. شاید بتوان گفت که اولین سیر تکامیلی سیستم ارتباط نوری توسط الکساندر گراهام بل در سال 1880 صورت گرفت. گراهام بل اختراع تلفن نوری یا فوتون یا سیستمی که صدا را تا فاصله چند صد متری منتقل می کند به ثبت رساند.

کاکو و کوکهام انگلیسی برای اولین بار استفاده از شیشه را بعنوان محیط انتشار مطرح کردند. آن‌ها مبنای کار خود را دستیابی به سرعتی حدود 100 مگابیت بر ثانیه و بیشتر بر روی محیط‌های انتشار شیشه قرار دادند. که البته این سرعت انتقال با تضعیف زیاد انرژی همراه بود. این دو محقق انگلیسی، کاهش انرژی را تا آنجا می‌پذیرفتند که کمتر از 20 دسی بل نباشد.

اگر چه آنان در رسیدن به هدف خود ناکام ماندند، اما شرکت آمریکائی (کورنینگ گلس) به این هدف دست یافت. در اوایل سال 1960 میلادی با اختراع اشعه لیزر ارتباطات فیبرنوری ممکن گردید. در سال 1966 میلادی، دانشمندان در این نظریه که نور در الیاف شیشه‌ای هدایت می‌شود پیشرفت کردند که حاصل آن از کابلهای معمولی بسیار سودمندتر بود. چرا که فیبرنوری بسیار سبکتر و ارزانتر از کابل مسی است و در عین حال ظرفیت انتقالی تا چندین هزار برابر کابل مسی دارد.

توسعه فناوری فیبرنوری از سال 1980 میلادی به بعد باعث شد که همواره مخابرات نوری بعنوان یک انتخاب مناسب مطرح باشد. تا سال 1985 میلادی در دنیا نزدیک به 2 میلیون کیلومتر کابل فیبر نوری نصب شده و مورد بهره برداری قرار گرفته ‌است.

همچنین در اوایل دهه شصت فعالیت های پژوهشی در زمینه فیبر نوری صورت گرفت که منجر به برپایی مجتمع تولید فیبر نوری در پونک تهران شد و در سال 1367 کارخانه تولید فیبر نوری در یزد به بهره برداری رسید. از این رو، استفاده از کابل‌های نوری در دیگر شهرهای بزرگ ایران آغاز شد تا در آینده نزدیک از طریق یک شبکه ملی مخابرات نوری به یکدیگر بپیوندند. در همان سال نیز نخستین خط مخابراتی نوری بین تهران و کرج به کار افتاد و تا به امروز ادامه دارد.

آشنایی با ساختار کابل فیبر نوری :

ساختار کابل فیبر نوری با توجه به نوع و کاربرد دارای اجزاء مختلفی هستند که این اجزا شامل موارد زیر است:

1. فیبر نوری
2. تیوب (محل قرار گیری فیبر نوری)
3. لایه های حفاظتی
4. روکش

1.فیبر نوری:

فیبر نوری به دو بخش اصلی تقسیم می شود:

• هسته (core): فیبر نوری از جنس شیشه (یا پلاستیک) است که سیگنال های نوری در آن حرکت می کنند.
• Cladding: که از جنس شیشه یا پلاستیک می باشد و دارای ضریب شکست متفاوتی است که باعث برگشت نور منعکس شده به داخل هسته می شود. فیبر نوری معمولا توسط Coting که یک لایه ی محافظتی در برابر شرایط محیطی است، پوشیده شده است.

2. تیوب (Tube):

تیوب ها اولین لایه مرکزی کابل هستند که تارهای فیبر طبق رنگ بندی های استاندارد درون آن قرار می گیرند. تعداد تیوب ها حداکثر تعداد رشته های فیبر درون کابل را نشان می دهد.

برای مثال هر تیوب می تواند حداکثر تا 6 تار فیبر را درون خود جای دهد پس اگر کابلی با 6 تیوب که هر تیوب 6 فیبر در خود جای می دهد داشته باشیم ،این کابل از حداکثر 36 تا هسته فیبر نوری پشتیبانی می کند. همچنین اگر تعداد تیوب ها از یک میزانی بیشتر شود، از یک محوری که معمولاً از جنس پلاستیکی (FRP) یا آهنی (Steel) است، برای جلوگیری از به هم تابیدگی آن ها استفاده می شود.

3ـ لایه های حفاظتی:

لایه های حفاظتی متنوعی وجود دارد که هر کدام از آنها وظیفه ی خاصی بر عهده دارند که عبارتند از:

• مواد ژله ای: این لایه خاصیت ضد آب و ضدخورندگی توسط جانوران را داشته و از فیبر نوری در برابر آب و جویدگی جانوران موذی محافظت می کند.
• لایه ها و یا نوارهای جاذب رطوبت: الیافی است از جنس پلی استر شبیه به پارچه که مهمترین وظیفه آن جذب رطوبت و جلوگیری از نفوذ آن به لایه های بعدی می باشد.
• آرمورد: پوشش فلزی از جنس آهن یا آلومینیوم است که از فیبر در برابر ضربات و صدمات محافظت می کند.

4ـ روکش ها:

روکش ها بیرونی ترین لایه های کابل هستند که عموماً از جنس پلی اتیلن که مقاومت و انعطاف پذیری بالایی دارند و PVC که خصوصیت بارز آن انعطاف بالای آن ها می باشد، ساخته می شوند. PE ها خود از چهار نوع High Density، Middle Density، Low Density، LSZH تشکیل می شوند که هر یک دارای ویژگی های خاصی هستند:

• High Density مقاومت بالایی دارد اما انعطاف پذیری آن ها پایین است.
• Middle Density که مقاومت و انعطاف پذیری آن ها در یک سطح می باشد.
• Low Density که دارای مقاومت پایین و انعطاف پذیری بالایی هستند.
• LSZH ضد اشتعال می باشد.

انواع کابل فیبر نوری:

کابل های فیبر نوری به طور کلی به دو دسته Single mode و Multi mode دسته بندی می شوند:

• Single mode:

کابل های فیبر نوری Single mode یا تک حالته نور را به طور مستقیم و بدون شکست عبور می دهند. قطر کابل های فیبر نوری تک حالته نسبتا باریک و تقریبا برابر 8.3 تا 10 میکرون است، که اجازه انتقال تنها یک حالت یا اشعه ی نور در فاصله ی 1310nm یا 1550nm می دهد.

به همین دلیل هنگامی که نور در هسته ی فیبر نوری single mode جا به جا می شود، یک انعکاس کوتاه تولید می شود. این امر باعث می شود که ضریب استهلاک فیبر کاهش یابد و این توانایی را ایجاد می کند که سیگنال بتواند جلوتر برود.

در نتیجه کابل فیبر نوری تک حالته در مسافت های طولانی و اپلیکیشن هایی که دارای پهنای باند بالایی هستند، مورد استفاده قرار می گیرد. همچنین این کابل ها پهنای باند بالاتری نسبت به کابل های چند حالته دارند و به یک منبع نوری با عرض طیفی باریک نیاز دارند. فیبرنوری تک حالته سرعت انتقال بالاتری را در اختیار شما قرار می دهد و تا 50 برابر فاصله بیشتر از کابل های فیبر نوری چند حالته ارائه می دهند، در نتیجه قیمت این کابل ها بیشتر می باشد.

• Multimode:

کابل های فیبر نوری چند حالته یا Multimode ازالیاف شیشه ای ساخته شده اند که  قطر هسته آن ها تقریبا برابر 50 تا 100 میکرون است و سایز معمول آن ها تقریبا برابر 62.5 است. این نوع کابل ها، چند حالت را به صورت همزمان انتقال می دهند در نتیجه، داده های بیشتری می توانند از هسته ی کابل فیبر نوری Multimode در یک زمان عبور کنند. منبع نوری این کابل‌ها LED ها هستند و نور را در پرتوهای متفاوت با طول موج‌های متنوعی منتشر می‌کنند که این پرتوها بسته به نوع کابل، شکل انتشارهای مختلفی را در طول کابل دارند.

 کابل‌هایSingle mode  به دو دسته OS1 و OS2 تقسیم می‌شوند. که تفاوت این دو دسته در طول موج و نحوه انتشار نور در هسته آن ها می‌باشد.

کابل‌های Multi mode به پنج  دسته OM1، OM2، OM3، OM4 و OM5 تقسیم می‌شوند. در کابل‌های نوع OM1,OM2 نور با برخورد به دیواره clad شکسته می‌شود و طول کابل را طی می‌کند که تکنولوژی ساخت هسته این نوع کابل‌ها step-index نامیده می شود.
اما، در کابل‌های نوع OM3,OM4 هسته کابل با تکنولوژی Graded-index تولید می‌شود که در این نوع کابل ها نور پس از چندین بار شکست، زمانی که به پوشش clad کابل برخورد می کند، با ضریب شکست و انحراف بسیار کمی در طی طول کابل منتشر می شود. همچنین به تکنولوژی ساخت کابل‌های OM3,OM4، تکنولوژی فیبرهای متحد المرکز نیز گفته می‌شود.

انواع فیبر نوری Single Mode:

کابل Single Mode دارای هسته بسیار کوچکتر (8-9um) نسبت به کابل Multimode است و از یک مسیر (حالت) برای حمل نور استفاده می کند. تفاوت اصلی بین OS1 و OS2، ساختار کابل است نه مشخصات نوری.

-OS1 Single Mode :

هر فیبر دارای پوشش دو لایه محافظ خاص خود (کدگذاری شده برای شناسایی) است. یک لایه پلاستیکی و دیگری آکریلات ضد آب است. بافر محکم اجازه می دهد تا کابل سبک تر و انعطاف پذیرتر باشد و نسبت به خرد شدن مقاوم باشد. کاربرد این کابل های فیبر نوری در داخل ساختمان حلقه های محلی از راه دور، LAN ها و پیوندهای نقطه به نقطه در شهرها ، ساختمان ها ، کارخانه ها ، پارک های اداری یا پردیس ها می باشد

-OS2 Single Mode:

همه فیبرها به غیر از پوشش بیرونی آنها لخت هستند. هر فیبر دارای یک پوشش رنگی برای شناسایی است. به غیر از این پوشش، فیبر درون یک لوله ناهموار و مقاوم در برابر سایش ، که معمولاً با ژل نوری پر شده است و الیاف را از رطوبت محافظت می کند ، شناور می باشد. OS2 می تواند از سرعت بیش از 100G و مسافت بیش از 200 کیلومتر (124 مایل) پشتیبانی کند. کابرد این کابل های فیبر نوری در خطوط راه آهن و راه های باریک راه دور telco ، استفاده در خیابان ها و غیره می باشد.

انواع فیبر نوری Multimode:

مشخصات الیاف چند حالته توسط استاندارد ISO / IEC 11801 مشخص شده است. در کابل های نوری Multimode سیگنال های نوری هنگام حرکت به سمت هسته، نور را در چندین مسیر پراکنده می کند. این امر باعث پهنای باند بالاتر در مسافت های کوتاه تا متوسط می شود.

با این حال، در کابل های طولانی تر، چندین مسیر از نور می تواند باعث انحراف در انتهای مسیر شده و در نتیجه انتقال داده ها نامشخص و ناقص صورت گیرد. به همین دلیل، Multimode ها تنها برای مسافت های کوتاه استفاده می شود.

ـ OM1:

رنگ کاور: نارنجی

اندازه هسته: 62.5میکرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

کاربرد: شبکه های مسافت کوتاه ، شبکه های محلی (LAN) و شبکه های خصوصی

ـ OM2:

رنگ کاور: نارنجی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 600 متر

کاربرد: شبکه های مسافت کوتاه ، شبکه های محلی (LAN) و شبکه های خصوصی

عموماً برای مسافت های کوتاهتر مورد استفاده قرار می گیرد. و فاصله ای که می تواند طی کند دو برابر OM1 می باشد.

ـ OM3:

رنگ کاور: آبی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

از نور کمتری استفاده می کند و باعث افزایش سرعت می شود.

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجرای 40 گیگابایت یا 100 گیگابایت تا 100 متر است.

کاربرد: شبکه های خصوصی بزرگتر

ـ OM4:

رنگ کاور: آبی

اندازه هسته: 50میکرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 550 متر

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجرای 100 گیگابایت تا 150 متر هستید

کاربرد: شبکه های پر سرعت ، مراکز داده ، مراکز مالی و شرکت های بزرگ

ـ OM5:

رنگ کاور: سبز لیمویی

کاملاً با کابل کشی OM3 و OM4 سازگار است.

از طیف وسیع تری از طول موج بین 850nm و 953nm استفاده می کند.

طراحی شده برای پشتیبانی از چند طول موج کوتاه (SWDM).

می تواند 40 گیگابایت بر ثانیه و 100 گیگابایت بر ثانیه را انتقال دهد.

کاربرد: شبکه ها و مراکز داده با سرعت بالا که نیاز به مسافت بیشتر و سرعت بالاتری دارند.

نحوه انتخاب صحیح کابل فیبر نوری Single mode و Multimode:

این امر به فاصله انتقال تحت پوشش و همچنین بودجه کلی بستگی دارد. اگر فاصله از چند مایل کمتر باشد، کابل  فیبر نوری چند حالته انتخاب مناسبی است و هزینه های سیستم انتقال (فرستنده و گیرنده) پایین خواهد بود. اگر مسافت تحت پوشش بیش از 3 تا 5 مایل باشد، کابل فیبر نوری تک حالته گزینه ی مناسبی خواهد بود. سیستم های انتقال که برای استفاده با این فیبر طراحی شده اند ، معمولاً هزینه ی بالاتری به دلیل افزایش هزینه دیود لیزر خواهند داشت.

کابل های فیبر نوری از نظر شیوه قرار گرفتن تارها، خصوصیات کابل و پوشش به سه دسته زیر تقسیم بندی می شوند:

• (Indoor (Tight Buffer
• (Outdoor ( Loose tube
• Indoor & Outdoor

ـ کابل های (Indoor (Tight Buffer :

این دسته کابل‌هایی هستند که در درون ساختمان (Indoor) مورد استفاده قرار می گیرند. پوشش داخلی این کابل‌ها، Buffer Tight است که رشته نخ‌هایی هستند که به دور کابل پیچیده شده‌اند و قطر این روکش ها 900 میکرومتر است. هسته این کابل ها توسط پوشش دو لایه محافظت می شود، لایه اول از جنس پلاستیک است و لایه دوم از جنس اکلیریک ضد آب می باشد که به صورت مستقیم روی فیبر قرار می‌گیرند و از ضربه‌های کوچک به فیبر جلوگیری می‌کنند.

این پوشش ها باعث افزایش انعطاف پذیری کابل می‌شوند، در نتیجه استفاده از آن را برای کاربردهای مختلف آسان تر خواهد بود. همچنین این کابل ها بسیار مقاوم تر از کابل های loose-tube می باشند. کابل های Tight Buffer مناسب برای اتصالات WAN یا LAN با طول متوسط، مسافت های داخلی طولانی و برای استفاده در زیر آب مناسب می باشند.

ـ کابل های (Outdoor (Loose tube :

پوشش این دسته از کابل‌ها Loose tube است و برای استفاده در محیط های بیرونی و فضاهای باز طراحی شده اند. در روش Loose-Tube تارهای فيبر نوری در يک تيوب پلاستيکی نسبتا سفت و سخت به‌ نحوی قرار می‌گيرند که آزادانه امکان حرکت داشته باشند.

بسیاری از کابل های Loose tube دارای ژل مقاوم در برابر آب در اطراف فیبرها می باشند. این ژل از فیبرها در برابر رطوبت محافظت می کند، در نتیجه این کابل ها برای محیط هایی با رطوبت بالا ایده آل می باشند. لوله های پر شده با ژل نیز می توانند با تغییرات دما گسترش یابد یا منقبض شوند. دو نوع کابل Loose Tube وجود دارد که عبارتند از:

• Central-Tube :

این کابل ها، برای Backbone خارجی کاربرد دارد و نصب و راه اندازی این نوع کابل ها در داکت، تونل، تیوپ و شیارها آسان می باشد. کابل های Central-Tube  دارای یک لوله تو خالی هستند که فیبرهای نوری درون آن‌ها قرار دارد و اطراف آن ها با ژل پر شده است.

• Stranded-Tube :

این کابل ها، برای Backbone خارجی کاربرد دارد و نصب و راه اندازی این نوع از کابل ها در داکت، تونل، تیوپ و شیارها آسان می باشد و دارای چندین لوله تو خالی هستند که فیبرهای نوری درون آن‌ها قرار دارند که اطراف آن ها با ژل پر شده است. این کابل‌ها همچنین دارای عایق مقاوم مرکزی هستند که از Kink یا خم شدن زیاد جلوگیری می کند.

ـ کابل های Indoor & Outdoor:

این دسته کابل‌هایی هستند که هم در داخل و هم در خارج ساختمان‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند و برخی از ویژگی‌های هر دو نوع کابل‌های Indoor و Outdoor را دارند.

رنگ بندی کابل های فیبر نوری:

کد رنگ کابل فیبر نوری سیستمی است که به ما کمک می کند تا نوع فیبر را به صورت بصری از رنگ روکش فیبر، کانکتور فیبر، بوت فیبر و غیره تشخیص دهیم. رمزگذاری رنگ فیبر نوری برای مهندسین فیبر نوری در حین اتصال کاربردی می باشد، زیرا فیبرهای رنگی به اطمینان از تداوم کدهای رنگی در طی اجرای کابل کمک می کنند. بنابراین، کدگذاری رنگ کابل های فیبر در ارتباطات فیبر نوری مانند کدگذاری رنگ جفت های پیچ خورده در سیستم های سیم کشی مسی ضروری و مهم می باشد. این رنگبندی شامل دو بخش بیرونی و داخلی:

ـ کد رنگ روکش خارجی:

رنگ روکش بیرونی فیبر و همچنین چاپ روی کابل فیبر نوری در انواع کابل های نوری از جمله توزیع شده، کابل های به هم پیوسته و کابل های Breakout معیار مهمی جهت شناسایی نوع فیبر، اندازه قطر تارهای نوری و تعداد فیبر می باشد.

با توجه به استاندارد EIA/TIA-598 کد رنگ فیبر، کد های رنگ روکش را برای انواع فیبر تعریف می کند. بنابراین شما می توانید کابل های فیبر نوری ای را که تنها شامل یک نوع فیبر هستند به راحتی از روی رنگ روکش آن ها تشخیص دهید.

منبع : همه چیزهایی که شما باید در مورد کابل های فیبر نوری بدانید

CPU یا پردازشگر چیست؟

هر کامپیوتر به مادربرد و هر مادربرد به CPU نیاز دارد. CPU مخفف کلمه Central Processing Unit به معنی واحد پردازش مرکزی می باشد، که تعیین می کند یک کامپیوتر چقدر می تواند همزمان پردازش کرده و با چه سرعتی می تواند آن داده ها را اداره کند. در واقع سی پی یو قلب سرور یا کامپیوتر شماست. در واقع هر آنچه که ما با رایانه ها و سرورها انجام می دهیم به خاطر وجود این پردازنده ها است.

حال پردازنده چگونه این کار را انجام می دهد؟سه عمل مهم که در تمامی کامپیوترهای رومیزی، لپ‌تاپ‌، سرور و حتی سوپرکامپیوترها بر عهده­ این واحد گذاشته شده است که به شرح زیر است:

• Fetch: واکشی
• Decode: رمز گشایی
• Execute: اجرا

تفاوتی ندارد پردازنده سرور باشد یا یک رایانه خانگی این سه عمل پیچیده، دقیقا به ترتیب عنوان شده صورت می گیرد. هنگامی که یک سرور و یا کامپیوتر کار می کند اطلاعات از سوی واحد حافظه (رم سرور و یا دیگر انواع حافظه ها) به صورت رمزنگاری شده به سمت پردازنده یا همان CPU سرور ارسال می شود. تا در آن عملیات پردازش انجام شود.حالا ما در اینجا به بررسی این سه عمل می پردازیم:

ـ مرحله اول واکشی (Fetch):

هنگامی که دستورالعمل ها از رم به سمت پردازنده ارسال می شوند، مرحله واکشی شروع می شود. در این مرحله پردازنده دستورالعمل وارد شده را توسط یک شمارشگر، نگه می دارد. سپس دستورات را در قسمت «رجیستری» ثبت می کند. فضای شمارشگر افزایش بیشتری پیدا کرده تا به دستورات بعدی برود.

ـ مرحله دوم رمزگشایی (Decode):

هنگامی که یک دستور در رجیستری پردازنده ثبت شد، رمزگشایی از آن آغاز می گردد. در این مرحله دستورات تبدیل به سیگنال هایی می شوند که برای انجام و اجرا به بخش های مختلف یک پردازنده ارسال می شود.

ـ مرحله سوم اجرا (Execute):

در نهایت سگینال هایی دریافتی در بخش های پردازشی پردازنده اجرا شده و بعد از آن نتیجه در رجیسترها مجدد ثبت می شود. تمام کار سه عملیات در ظرف مدت چند میکروثانیه (پالس ساعت) انجام می شود.

معرفی انواع CPU:

شاید برای شما پیش آمده باشد که هنگام خرید پردازنده با انواع مختلفی در بازار روبه رو شوید که شامل:

ـ پردازشگرهای دسکتاپ:

CPU های دسکتاپ برای کامپیوترها تولید شده اند. این پردازشگرها تا حدودی عملکرد شبیه پردازشگرهای مخصوص موبایل و سرور داشته و برای برطرف کردن نیازکاربران کامپیوتری استفاده می شوند. برای مثال یکی از ویژگی های این پردازنده ها، مقاومت بالا در برابر حرارت می باشد. این پردازنده ها با Overclocking ( افزایش سرعت) سازگاری بیشتری دارند.

ـ پردازشگرهای موبایل:

CPU های موبایل برای لپ تاپ و دستگاه های تلفنی مانند تلفن های همراه ساخته شده اند. این پردازشگرها دارای سرعت کمتری بوده و از طرفی برق مصرفی در آنان نیز بسیار کمتر است، به طوری که در مصرف شارژ گوشی صرفه جویی می شود.

با این حال این پردازنده ها دارای ویژگی هایی هستند که پردازنده های دستکتاپ آن را ارائه نمی دهند مانند مانند فناوری نمایش بی سیم (WiDi). به عنوان مثال این تکنولوژی سبب انتقال فایل های اطلاعاتی به تلوزیون می شود.

ـ پردازشگرهای سرور:

پردازنده های سرور برای قابلیت اطمینان بالا ساخته شده اند. این پردازنده ها در شرایط سخت از قبیل دمای و بارمحاسباتی بالا مورد آزمایش قرار می گیرند. اگر پردازنده دسکتاپ شما خراب شود ، کل کامپیوتر غیرفعال می شود. اما CPU های سرور هنگامی که خراب می شوند به دلیل قابلیت Failover سیستم بعدی سریعاً جایگزین می گردند. همچنین این پردازنده ها برای کار با فرکانسهای بسیار طراحی شده اند که به آنها امکان پردازش داده های بیشتر را ارائه می دهند.

ویژگی های مختلف پردازنده ها:

بعد از آشنایی با انواع مختلف پردازنده ها، حال مرحله بعدی شناخت ویژگی هایی است که هر کدام ارائه می دهند. همه CPU ها ویژگی های یکسانی را ارائه نمی دهند. در زیر به برخی از ویژگی های این پردازنده ها اشاره خواهیم کرد:

ـ هسته (Cores):

کمتر از یک دهه پیش، همه پردازنده ها با یک هسته واحد عرضه می شدند. امروزه پردازنده های تک هسته ای تنها یک استثناء هستند. این روزها پردازنده های چند هسته ای به دلیل دسترسی و نرم افزارهای بیشتر محبوب تر شده اند. پردازنده ها ممکن است از دو تا 8 هسته تشکیل شده باشند. هنگام تصمیم گیری در رابطه با تعداد هسته مورد نیاز ، ابتدا لازم است بدانید “چند هسته” به چه معناست.

هنگامی که پردازنده ها روی یک هسته در حال اجرا بودند، تنها آن یک هسته مسئول رسیدگی به کلیه داده های ارسال شده به پردازنده بود. اما هنگامی که تعداد هسته ها بیشتر می شوند، وظیفه‌ی ارسال داده ها به پردازنده بین هسته ها تقسیم می شوند که این عامل سبب سرعت بیشتر پردازش خواهد شد.

با این حال به یاد داشته باشید عملکرد پردازشگر به نرم افزار اجرا کننده آن بستگی دارد. برای مثال اگر یک نرم افزار تنها از 3 هسته از 8 هسته یک پردازشگر استفاده کند، 5 هسته آن بلا استفاده مانده است. برای آنکه هزینه ها را کاهش و میزان کارایی را افزایش دهیم بهتر است نیاز سیستم را با تعداد هسته ها یکسان نماییم.

ـ کش (Cache):

کش پردازنده شبیه حافظه کامپیوتر است. کش پردازنده یک حافظه کوچک و بسیار سریع است که برای حافظه موقت استفاده می شود. که سبب می شود کامپیوترها فایل هایی که در پردازنده قرار دارند را خیلی سریع بازیابی کنند. هر چه کش پردازنده بیشتر باشد، اطلاعات بیشتری در آن ذخیره می شوند.

ـ سازگاری سوکت (Socket Compatibility):

یکی از نگرانی ها، هنگام خرید یک پردازشگر سازگاری آن با سوکت می باشد. سازگاری سوکت رابط بین مادربرد و CPU را امکان پذیر می کند. اگر CPU از قبل بر روی مادربورد قرار گرفته باشد اطمینان حاصل نمایید که این کار به درستی انجام شده است.

ـ واحدهای پردازشگر گرافیکی (GPUs):

بسیاری از پردازنده های امروزی واحد پردازش گرافیکی یکپارچه دارند که برای انجام محاسبات مربوط به گرافیک طراحی شده اند. اگر CPU دارای GPU نباشد، کامپیوتر می تواند از یک پردازشگر گرافیکی مجزاء استفاده نماید. البته لازم به ذکر است اگر از یک کامپیوتر برای کارهای گرافیکی بالا استفاده می کنید یک CPU با GPU نمی تواند نیاز شما را برآورده سازد.

ـ فرکانس (Frequency):

فرکانس CPU، که با هرتز (هرتز) اندازه گیری می شود، سرعتی است که در آن عمل می کند. در گذشته، فرکانس سریعتر با عملکرد بهتر رابطه مستقیمی داشت اما امروزه این چنین نیست. در بعضی موارد CPU با فرکانس بالاتر، متناسب با زیر ساخت عملکرد بهتری را ارائه می نماید. در حالی که فرکانس هنوز دلیلی بر سرعت پردازنده است، اما دیگر تنها عاملی نیست که بر سرعت واقعی یک پردازنده تأثیر بگذارد.

ـ قدرت طراحی حرارتی (Thermal Design Power):

پردازشگرها گرما تولید می نمایند. TDP بیانگر این است که این گرما تاچه حد قابل کنترل است. در واقع این عامل رابطه مستقیمی با سیستم خنک کننده CPU دارد به طوری اگر دارای یک سیستم خنک کننده نباشد باید به صورت جداگانه نصب گردد زیرا گرمای بیش از حد خطر اصلی برای قطعات کامپیوتری به حساب می آید.

بررسی کش CPU و انواع آن:

حال کش CPU به سه سطح تقسیم می شود که شامل : 

حافظه کش پردازنده به سه سطح L1، L2 و L3 تقسیم می شود. این سطوح حافظه بر اساس سرعت و اندازه حافظه کش تقسیم بندی می شوند. حال این سوال پیش می آید که آیا اندازه حافظه کش پردازنده تفاوتی در عملکرد دارد؟

ـ حافظه کش L1:

حافظه کش (سطح 1) سریعترین حافظه ای است که در سیستم های کامپیوتری وجود دارد. از نظر اولویت دسترسی، حافظه کش L1 دارای داده هایی است که پردازنده به احتمال زیاد هنگام انجام یک کار خاص به آن نیاز دارد.

کش سطح یک یا L1 بالاترین سطح در طبقه‌بندی کش های سی پی یو، بالاترین سرعت و کمترین ظرفیت را داراست اما دارای کم‌ترین زمان تاخیر و یا Delay که تقریبا صفر است، می باشد که به دلیل نزدیکی زیاد به پردازنده و یا قرارگیری در خود تراشه CPU است.

 L1 Cache به دو بخش تقسیم می‌شود:

ـ Instruction Cach حاوی اطلاعاتی درباره عملیاتی است که پردازنده باید انجام دهد.

ـ Data Cache حاوی اطلاعاتی است که برای اجرای عملیات لازم می باشد.

پردازنده‌های چند هسته‌ای، برای هر هسته، کش جداگانه L1 دارند.

ـ حافظه کش L2:

حافظه کش L2 (سطح 2) دارای سرعت کمتری نسبت به حافظه کش L1 است اما ظرفیت آن بزرگتر است. در مواردی که حافظه کش L1 بر حسب کیلوبایت اندازه گیری می شود، حافظه کش L2 بر حسب مگابایت اندازه گیری می شود.

حافظه کش L2 بسته به نوع CPU متفاوت است، اما اندازه آن معمولاً بین 256 کیلوبایت تا 8 مگابایت است. اکثر پردازنده ها بیش از 256KB حافظه کش L2 را در خود جای داده اند و اکنون این اندازه کوچک در نظر گرفته شده است. بعلاوه، برخی از پردازنده های قدرتمند دارای حافظه کش L2 بزرگتر یعنی بیش از 8 مگابایت هستند.

وقتی نوبت به سرعت می رسد، حافظه کش L2 از حافظه کش L1 عقب می ماند اما هنوز هم بسیار سریعتر از RAM سیستم شما است. حافظه کش L1 معمولاً 100 برابر سریعتر از رم بوده این در حالی است که حافظه کش L2 حدود 25 برابر سریعتر است.

ـ حافظه کش L3:

حالا می رویم به سراغ حافظه کش L3 که در گذشته، در مادربرد یافت می شد، زمانی که بیشتر پردازنده های مرکزی فقط پردازنده های تک هسته ای بودند. اکنون این حافظه کش دارای بیشترین ظرفیت و کمترین سرعت می باشد.

همانطور که تا الان متوجه شدید براساس این تقسیم بندی هر چه به لایه های پایین تر می رسیم سرعت کمتر اما ظرفیت افزایش می باشد. پس با این توضیح می توانیم بگوییم حافظه کش L3 از حافظه کش L2 دارای ظرفیت بیشتر اما سرعت کمتری می باشد.

انتخاب CPU مناسب:

هنگامی که بخواهید یک CPU را انتخاب یا خرید نمایید، ممکن است برخی مشخصات و ویژگی ها دارای اهمیت بیشتری در مقابل با سایر مشخصات داشته باشد که این مشخصات و ویژگی های مورد نظر نسبت به نیاز شما متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، کامپیوتری که برای بازی استفاده می شود ، به یک پردازنده متفاوت تر از یک کامپیوتری که تنها برای روزمره استفاده می شود نیاز دارد.

حال شاید این سوال برای شما پیش آید که کدام پردازنده برای من مناسب تر است؟

در زیر به گروه های مختلفی اشاره خواهیم کرد که نیازمند خرید CPU هستند که هر کدام به ویژگی های خاصی نیازمندند. این گروه ها شامل:

ـ کاربران خانگی:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ سازگاری سوکت
ـ GPU یکپارچه
ـ فرکانس

نیاز کاربران خانگی با نیاز کاربران تجاری و گیمرها (Gamer) بسیار متفاوت است. خوشبختانه از آنجا که نیازهای پردازشی یک کاربر خانگی به اندازه سایر گروه ها نیست، معمولاً CPU های معمولی و با قیمت مناسب می توانند به راحتی نیازهای آنان را برطرف نمایند.

تنها کاری که باید انجام شود بررسی تطابق پردازنده با مادربورد می باشد. این به معنای بررسی سازگاری سوکت است. همچنین در صورت انتخاب CPU ابتدا باید یک مادربرد سازگار انتخاب شود.
هنگام خرید CPU ، مدلی را در نظر بگیرید که دارای یک پردازنده گرافیکی یکپارچه است که شاید هیچ استفاده ای از آن نشود به همین دلیل خرید یک پردازنده ساده کفایت می کند. همچنین این امر خرید و نصب یک پردازنده گرافیکی جداگانه را از بین می برد.

عامل مهم دیگر فرکانس است که باید آن را در نظر گرفت. هرچه فرکانس بالاتر باشد، کامپیوتر سریعتر عمل می کند. اما کاربران خانگی نیاز به سرعت بالایی ندارند و برای آنان سرعت 1 گیگاهرتز یا بالاتر کافی خواهد بود.

ـ کاربران کسب و کارهای خانگی ( افراد دورکار):

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ حافظه
ـ فرکانس

اگر یک کسب و کار را از خانه خود اداره می کنید، نیازهای CPU شما با نیاز کاربران خانگی کمی متفاوت خواهد بود. در ابتدا باید نیازها و سپس بودجه خود را بررسی کرده تا بتوانید پردازشگر متناسب با آن را انتخاب نمایید.

تعداد هسته های مورد نیاز خود را در نظر بگیرید. بیشتر کاربران مشاغل خانگی با یک پردازنده چهار هسته ای عملکرد خوبی خواهند داشت. با این حال اگر نیازهای محاسباتی شما فشرده تر باشد، مانند برنامه نویسی و طراحی گرافیکی، باید در انتخاب نوع پردازشگر بیشتر دقت نمایید. اگر از یک نرم افزاری استفاده می کنید که هشت هسته از پردازشگر را استفاده می کند

حتما خرید یک CPU هشت هسته ای را مد نظر قرار دهید.
عامل دیگر میزان حافظه مورد نیاز است. مادربرد و نوع سیستم عامل در حال اجرا نیز می تواند بیانگر میزان پشتیبانی از رم باشد. فرکانس عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در حالی که فرکانس تنها چیزی نیست که سرعت یک پردازنده را تعیین می کند ، اما تأثیر قابل توجهی دارد. نرم افزار مورد استفاده تاثیری مستقیمی بر میزان سرعت مورد نیاز دارد.

به عنوان مثال، هنگام استفاده از نرم افزار فتوشاپ بطور منظم ، یک CPU با سرعت حداقل 2GHz بهترین عملکرد را خواهد داشت.

ـ کاربران مشاغل کوچک:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ قیمت
ـ سازگاری
ـ BGA یا LGA

نیازهای CPU در یک تجارت کوچک از نیازهای یک کاربر خانگی متفاوت است. هنگام خرید یک CPU باید به قیمت، سازگاری و اینکه آیا CPU دارای سوکت BGA یا LGA است ، توجه کنید. برای اکثر کسب و کارهای کوچک هزینه کمتر در اولویت قرار دارد.

به همین دلیل، هزینه یکی از اصلی ترین فاکتورهایی است که هنگام خرید CPU باید در نظر گرفت. عامل دیگر سازگاری است که باید در نظر گرفت. اطمینان حاصل کنید که CPU انتخاب شده با دیگر اجزای کامپیوتر مانند مادربرد، سوکت و حافظه سیستم سازگار است.

علاوه بر این، در نظر بگیرید که آیا اتصالات سوکت BGA است یا LGA. در صورت تمایل به جایگزینی CPU در هر زمانی، باید از اتصالات LGA استفاده کرد. زیرا اتصالات BGA لحیم کاری شده اند و جایگزینی آنان کاری غیر ممکن است. از طرف دیگر اتصالات LGA اتصالات پین هستند که در صورت لزوم می توانند به برق متصل و یا از آن جدا شوند.

ـ کاربران شرکتی:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ فرکانس
ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز پردازشی کاربران شرکتی متفاوت است. برای این کاربران پردازشگری نیاز است که بتواند کلیه نیاز محاسباتی آنان را برطرف نماید و یا به عبارتی پردازشگری که برای حجم کاری سنگین طراحی شده اند. هنگام خرید یک پردازشگر به تعداد هسته آن توجه نمایید.

به خاطر داشته باشید که همواره تعداد هسته بیشتر بهتر نیست. برای مثال نرم افزاری که تنها از 4 هسته استفاده می کند نیاز به یک پردازنده هشت هسته ای ندارد.

علاوه بر این ، فرکانس CPU را در نظر بگیرید. فرکانس مورد نیاز به حجم کاری بستگی دارد. برخی از شرکت ها به فرکانس 2 گیگاهرتز یا کمتر و برخی دیگر به فرکانس 4 گیگاهرتز یا بیشتر نیاز دارند. در هنگام خرید CPU ، به نیازهای نرم افزاری که شرکت به طور روتین از آن استفاده می کند توجه کنید و حتماً مطابق با نیاز آنان فرکانس مورد نظر را انتخاب نمایید.

قدرت طراحی حرارتی (TDP) عامل دیگری است که باید مورد توجه قرار گیرد. در برخی مشاغل به دلیل حجم زیاد کاری ممکن است CPU گرمای زیادی را ایجاد نماید. حتما TDP را در CPU بررسی نمایید که سیستم خنک کننده بتواند آن را خنک نماید. این کار باعث جلوگیری از گرم شدن بیش از حد کامپیوتر و آسیب رسیدن به سایر اجزاء می گردد.

ـ گیمرها:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ فرکانس
ـ قدرت طراحی حرارتی

نیاز گیمرها در مورد قدرت پردازش یک کامپیوتر بسیار متفاوت است. اگر نمی خواهید در هنگام بازی تاخیر را تجربه کنید، به CPU ای نیاز دارید که بتواند تمام داده هایی را که باید پردازش کند، مدیریت نماید.
اولین موردی که باید در نظر بگیرید این است که به پردازشگر چند هسته ای نیاز دارید. درست است که گیمرها به پردازنده های قدرتمندی احتیاج دارند، اما لزوماً تعداد هسته بیشتر نشان دهنده قدرت بیشتر نیست. تعداد هسته های مورد نیاز یک گیمر با توجه به تعداد هسته هایی که نرم افزار بازی می تواند از آن استفاده کند تعیین می شود.

علاوه بر تعداد هسته های یک پردازنده ، فرکانس نیز دارای اهمیت می باشد. اگر فرکانس یک پردازنده کند باشد، تأثیر مستقیمی بر روی عملکرد بازی خواهد داشت. برای برخی از گیمرها فرکانس 3.8 گیگاهرتز یا بیشتر مورد نیاز خواهد بود اما برخی دیگر ممکن است به یک فرکانس پایین تری نیاز داشته باشند.

عامل دیگری که باید به آن توجه کرد TDPمی باشد. این امر به این دلیل است که CPU به سرعت گرم می شود. شما باید مطمئن باشید که دارای سیستم خنک کننده ای هستید که می تواند از گرم شدن بیش از حد اجزاء جلوگیری نماید.

ـ سرورها:

نیازهای آنان شامل :
ـ هسته
ـ قدرت طراحی حرارتی
ـ قدرت پردازش

CPU های سرور یکی از پرکارترین پردازشگرها در جهان به شمار می روند. آنها باید پردازش اطلاعات زیادی در مدت زمان كوتاه انجام دهند. به همین دلیل، قبل از خرید CPU، باید نیازهای سرور خود را مورد توجه قرار دهید.

ابتدا باید تعداد هسته های مورد نیاز خود را بررسی کنید. با وجود هسته های بیشتر، سرور می تواند دستورات بیشتری را مدیریت کند. از طرفی دیگر باید TDP را در CPUها در نظر گرفت. بیشتر CPU های سرور دارای واحدهای خنک کننده نیستند. این بدان معنی است که باید یک واحد خنک کننده مجزا را خریداری کرد.

هنگام خرید یک CPU برای سرور، توانایی های مربوط به قدرت پردازش پردازشگر را نیز در نظر بگیرید. در حالی که هسته ها اطلاعات CPU را کنترل می کنند، قدرت پردازش دقیقاً مشخص می کند که CPU در هر زمان معینی چقدر داده را پردازش می کند.

ـ کاربران تلفن همراه:

نیازهای این کاربران شامل :
ـ هسته
ـ سازگاری سوکت
ـ فرکانس

در گذشته پردازنده های تلفن همراه تک هسته ای بودند. اما امروزه تلفن های همراه با پردازنده های چند هسته ای وجود دارند. هنگام خرید پردازنده برای دستگاه تلفن همراه ، تعداد هسته هایی که پردازنده به آن نیاز دارد را در نظر بگیرید.

سازگاری سوکت یکی دیگر از عواملی است که باید هنگام خرید CPU های موبایل در نظر بگیرید. بسیاری از پردازنده های موبایل از انواع BGA هستند. این بدان معنی است که آنها روی مادربرد لحیم می شوند. به همین دلیل پردازنده ای انتخاب نمایید که سوکت آن از نوع LGA باشد.

مانند سایر کاربران دیگر، کاربران تلفن همراه نیز باید فرکانس CPU مورد نظر خود را در نظر بگیرند. اگر CPU دارای فرکانس پایین باشد، به احتمال زیاد نمی تواند انتظارات را برطرف نماید. فرکانس بالاتر به معنای سرعت بالاتر است، به این معنی که کاربر منتظر بارگذاری و اجرای برنامه ها نخواهد ماند.

منبع : معرفی انواع cpu